นุติยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูหลายรอบ เพราะหญิงสาวที่เขานัดเอาไว้ยังไม่มา ไม่คิดว่าพิรันดาจะเป็นคนไม่รักษาเวลาแบบนี้ แต่แล้วเขาก็ต้องยิ้มเมื่อร่างอรชรของหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่หน้าเขา แต่พอเงยหน้าขึ้นรอยยิ้มนั้นก็จางหายไป
“เป็นคุณได้ยังไงนี่”
นุติขยับตัวไปมาเมื่อเห็นคนที่ยืนตรงหน้าคือนภัสสร
“ฉันน่าจะถามคุณมากกว่า ว่าคุณมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง โต๊ะนี้พี่พลจองเอาไว้ เขานัดฉันมาทานข้าวที่นี่”
นภัสสรนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่ม พูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ใครบอก โต๊ะนี้ผมเป็นคนจองต่างหาก ไม่เชื่อเรียกเจ้าของร้านมาถามเลยมา”
นุติพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ เพราะเขาเป็นคนโทรสั่งจองด้วยตัวเอง
“ก็พี่พลบอกว่า...” นภัสสรเริ่มรู้อะไรรางๆ พอๆ กับนุติที่เริ่มขมวดคิ้วคิดได้
ทั้งสองเหมือนรู้ว่าโดนหลอกเข้าให้ นภัสสรสะบัดหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ทานด้วยกันก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะครับคุณ” นุติเรียกหญ
