“พี่พล รู้แล้วใช่ไหมคะว่า...”
พิรันดาโผเข้ากอดพี่ชายร้องไห้อย่างหนัก เธอคิดว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว แต่การได้ร้องไห้ในอ้อมอกพี่ชายทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอบอุ่น พลกอดน้องสาวด้วยความรัก ลูบหลังลูบไหล่ให้เธอร้องไห้จนพอใจ
ก่อนกุมไหล่ทั้งสองข้างดันออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้านวลที่มีคราบน้ำตาติดเต็มแก้ม พลไล้มือเบาๆ เพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้น้องสาวอย่างอ่อนโยน
“บอกพี่สิครับ ว่าน้องสาวพี่ร้องไห้ทำไม”
พลเอ่ยถามเสียงทุ้มแสนอบอุ่น พิรันดาสะอื้นฮักๆ ก่อนพรั่งพรูคำพูดออกมาเหมือนอยากระบายความอัดอั้นที่ล้นอก
พลถอนใจหนักๆ เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของน้องสาว เขาเป็นคนกลางที่รับฟังเรื่องราวมาทั้งสองฝ่าย ในสมองขบคิดอย่างหนักว่าจะทำเช่นไรต่อไปดี
“แล้วนายดลพูดว่าไงอีก” พลถามน้องสาวต่อ
“น้องดาไม่ได้อยู่ฟังต่อหรอกค่ะ ได้ยินแค่นั้นก็พอจะรู้แล้ว น้องดาเลยโทรให้จีนมารับ”
พิรันดาถอนสะอื้น พลกอดร่างน้องสาวแนบอก เขาคิดว่า
