“ตาพลก็อายุเท่านี้แล้ว ไม่ใช่น้อยๆ อย่างที่ป้าเคยบอกเอาไว้ ว่าควรจะเป็นฝั่งเป็นฝามีครอบครัวได้แล้ว หน้าที่การงานก็ใหญ่โต ดูแลเข้าที่เข้าทางแล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าห่วงอีก”
ความจริงคุณพิมพ์แขอยากพูดเรื่องสำคัญเป็นการส่วนตัวแบบไม่มีคนนอกอยู่ด้วย แต่เพราะเห็นหลานชายเอาใจจิณห์จุฑาจนออกนอกหน้า ซึ่งท่านประเมินจากสายตาแล้วว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ผ่านเกณฑ์ที่จะมาเป็นหลานสะใภ้เลยสักนิด จึงพูดออกมาเพื่อตัดไฟแต่ต้นลม
...พลแทบสำลักเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นป้าพูดออกมา พร้อมกับคนอื่นๆ ชะงักจนแทบกลืนข้าวไม่ลง
“ส่วนเรายัยดา เรียนหนังสือหนังหาจบแล้ว กลับมาอยู่เมืองไทยได้แล้ว แม่เราเขามีคนดูแลแล้วไม่ใช่เหรอ มีลูกมีสามีใหม่ กิจการเราก็เยอะแยะ ไม่ใช่หนีไปอยู่บ้านเมืองอื่นที่ไม่ใช่บ้านเมืองเราเหมือนใครบางคน”
คำพูดนั้นกระทบไปถึงมารดาของเธอ... เธอรู้ดี
พิมพ์แขเจ้ากี้เจ้าการหาผู้ชายดีๆ ในความคิดของท่านให้น้องสาวคน
