เฟย....
กลับมาถึงบ้านผมก็อุ้มยัยตัวแสบขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบนเพราะเธอเดินไม่ได้เนื่องจากใส่เฝือกอ่อนซึ่งคุณหมอสั่งห้ามไม่ให้เธอเดินเพราะน้ำหนักมันจะลงไปที่ขาข้างที่เจ็บจะทำให้กระดูกไม่เชื่อมไม่เข้าที่ซึ่งคุณหมอให้พักหนึงเดือนเต็มๆ พอรู้ว่าตัวเองไม่ต้องไปมหาลัยหนึ่งเดือนยัยตัวแสบยิ้มดีใจจนผมต้องส่งสายตาดุ และพอมาถึงห้องนอนเธอก็อ้อนผมทันที
"แด๊ดดี้ขาาา น้องข้าวเดินไม่ได้ตั้งเดือนนึงช่วยตัวเองก็ไม่ได้ทำอะไรก็ไม่สะดวก แด๊ดดี้ต้องอยู่ดูแลน้องข้าวนะค้า"
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วมั้ยล่ะถ้าอาไม่ดูแลใครจะดูแลหื้ม"
"เย่ เย่ เย่ดีใจจังน้องข้าวจะอ้อนแด๊ดดี้ทั้งวันเลย><"
"ทำเหมือนทุกวันนี้เราไม่อ้อนยังงั้นแล่ะ"
"แล้วแด๊ดดี้ชอบให้น้องข้าวอ้อนมั้ยล่ะค้า"
"อืมมม ชอบหรือไม่ชอบดีน๊าาา" ผมทำทีเป็นคิดหนักแกล้งยัยตัวแสบที่ตอนนี้ทำกน้ามุ่ยใส่ผมอย่างน่ารักน่าชัง
"แด๊ดดี้ต้องชอบอยู่แล้วเพราะน้องข
