“จริงครับ เจ้านั่นไม่เคยแกะกล่องใช้เลย ยังอยู่ครบไม่เชื่อก็ลองนับดูได้” เขาว่าให้เธอไปเช็ก แต่เมื่อเธอขยับลุกกลับรั้งให้นั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาที่พริ้มหลับเมื่อครู่อย่างรู้สึกผ่อนคลายลืมตามองร่างเล็กบนตักทั้งเรียกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ยาหยีของพี่!!!”
เสียงเขาแหบขนาดนี้ ราวกับคนขาดน้ำ เธอจึงหันหาขวดน้ำแต่ว่ามันอยู่ตรงโต๊ะที่ทำเป็นตู้เย็นได้ด้วยที่ด้านหลัง แต่เมื่อดิ้นลง เขาก็กระชับเอวเธอให้นั่งอยู่ที่เดิม
“เดี๋ยวรวิเอาน้ำให้ค่ะ”
“ไม่...พี่ไม่ได้หิวน้ำ” มือของเขาหันไปกดปุ่มอะไรสักอย่างแล้วไฟก็สลัวอีกแล้ว ภาพวันที่เล่นเกมในบ้านของเขากลับมาอีกครั้ง ราวกับหนังที่ฉายซ้ำ แล้วคิดว่าคงได้เสียตัวให้กับคนที่กักเธอไว้บนตักอีกแล้วเป็นแน่
พอหันกลับมามองใบหน้าของพันแสง มันออกสีแดงก่ำราวกับคนเป็นไข้ทั้งที่ก่อนเข้ามานั้นยังปกติดี
“พี่ไม่สบายหรือเปล่า”
เขาส่ายหน้า “แค่อึดอัดตรง...” ดวงตาคมเหลือบมอง
