เร่ารัก ตอน สอนสวาทท่านอ๋องซึนเดเระ

ตื่นมาปล้ำ

ณ ห้องบรรทมชายาเอกอิงเหอ ตำหนักเหมยฮัว

ฉันค่อย ๆ เปิดเลือกตาขึ้นมามองรอบข้าง ฉันนอนอืดอยู่บนเตียง สภาพร่างเหมือนกับศพตายในน้ำมาสามวัน ร่างของอิงเหอถูกอังเคิลลิขิตหรือเรียกว่าคุณลุงจันทราสาปให้กลายเป็นสุกรในร่างสตรี ทั้งที่นิยายกล่าวไว้ว่าอิงเหองามแสนงามจนมีบุรุษมาพัวพันเป็นสิบคน

หอกหัก! คำสาปสามสิบกิโลกรัมทำให้ฉันท้อแท้สิ้นหวัง

ฉันลืมตามองเพดานอย่างคนอกหักเมื่อรู้ว่าร่างของตนถูกสาปให้กลายเป็นสตรีพลัสไซส์น้ำหนักเกือบแปดสิบกิโลกรัม

คำสาปนี้เล่นแรงเกินไปหน่อย

ไม่ใช่สิ

"ผู้เฒ่าจันทราท่านเล่นแรงเกินไปแล้ว!" ฉันตะโกนโวยวายทั้งที่ยังนอนลืมตาอยู่บนเตียง

สาวใช้วัยหมออ้อยเพิ่งเริ่มงอกงามต่างกลัวฉันจนลนลาน เด็กเพิ่งแตกสาวก็ต้องขี้ตื่นเป็นธรรมดา เหมือนฉันเคยตื่นกลัวอวัยวะกลางลำตัวบุรุษที่เรียกว่าแท่งเอ็น แต่นั่นมันนานมากแล้ว ฉันเคยกลัวท่อนลึงค์ตอนอายุสิบห้า แต่หลังจากฉันเสียสาวครั้งแรกฉันก็รู้แล้วว่า เจ้าแท่งนั่นเกิดมาคู่กับรูกิ๋ม (จิ๋ม)ของฉันเหมือนพระจันทร์คู่ดวงดาว

"พระชายาพูดถึงผู้เฒ่าจันทราหรือเพคะ" เด็กวัยสาวตำแหน่งเมดส่วนตัวของฉันทำหน้าเหลอหลา

"อืมมมมม ช่ายยยย" ฉันลากเสียงแบบท้อแท้

ฉันมีมี แชงค์ไม่เคยอ้วน ไม่เคยท้วม ไม่เคยไว้ขนโม๊ะรุงรัง เล็บไม่เคยดำ ทำเล็บสวยงามดูแลตัวเองตลอด ฉันสวยสะดุดตั้งแต่หัวจรดเท้า เซ็กส์แอพพีลสูงปรี๊ดจนผู้ชายเดินตามเป็นพรวน

แล้วนี่อารายยยยย ผู้เฒ่าจันทราสาปให้ฉันหนักราวแปดสิบ ไหนนิยายบอกว่าฉันสวยมากไง โกหกทั้งเพ

"พระชายาอยากลุกขึ้นนั่งหรือไม่เพคะ"

"ข้าลุกเองได้" ฉันเอามืออวบท้วมบวมเหมือนคากิค้ำยันฟูกที่นอน พาร่างน้ำหนักเกินพิงหัวเตียงอย่างทุลักทุเล

ฉันหยิบกระจกมาส่อง พิจารณาแก้มซาลาเปาของตัวเอง แก้มฉันบานยิ่งกว่าอมลูกเทนนิส

บ้าจริง! ไม่มีฉีดแฟต ไม่มีโบท็อกซ์ ไม่มียาลดความอ้วน จะเอาอะไรมาสวย?

"ทำไมข้าถึงรูปร่างเป็นเช่นนี้ เมื่อก่อนข้าเคยสลิมไม่ใช่รึ"

"อะไรคือสลิมเพคะ" นางกำนัลงง ส่วนสาวใช้คืองงกว่า

"หมายถึงรูปร่างผอมเพรียว"

"เพคะ เมื่อสองปีก่อนพระชายาเคยสลิม เอ่อ ผอมบางเพคะ"

"แล้วทำไมข้าอุดมสมบูรณ์เช่นสุกรตัวเมีย"

"ท่านอ๋องเป็นห่วงพระชายา จึงสั่งให้ป้อนอาหารเหลววันละสามเวลาเพคะ"

หืมมมมม! ฉันรู้แล้ว ไอ้ตัวการที่ทำให้ฉันหุ่นเหมือนสุกรอิ่มอาหาร เป็นห่วงหรือเป็นแผนทำลายความงามกันแน่

"แม่นมท่านอ๋องเข้ามาป้อนอาหารพระชายาทุกวัน วันละสามสี่เวลา บางครั้งก็รอบดึกด้วยเพคะ"

"......." ฉันจุกกับความเป็นห่วงแสนห่วงของอ๋องซึน

"แล้วท่านอ๋องเคยโผล่หัวมาดูข้าบ้างมั้ย นอกจากส่งคนมาป้อนอาหาร"

"มาบ้างเพคะ"

"กี่ครั้ง"

"สองครั้งเพคะ ปีละครั้ง"

"ฮึ! โคตรรักข้าเลย ซาบซึ้งไม่มีอะไรกั้น" ฉันน้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน

"เพคะสองครั้ง"

ในใจฉันคิดเพียงอยากบอกอ๋องว่า โกทูเฮล แปลว่าเชิญไปชมนรกได้เลย หรือหากพูดอย่างไม่สุภาพคือไปตายซะ!

มีอย่างที่ไหนเมียนอนป่วยเป็นผัก มาดูปีละครั้งแถมยังสั่งคนเอาอาหารมาป้อนให้อิงเหอกลายเป็นหมู ในบทนิยายไม่มีแบบนี้นี่หว่า หรือมันเป็นคำสาปดลใจอ๋อง คุณลุงจันทราต้องทำเส้นฉันอย่างแน่นอน

แต่เรื่องมาดูปีละครั้งนี่ไม่เกี่ยวกันนะ ถือว่าอ๋องแล้งน้ำใจกับเมียที่ป่วยใกล้ตาย

ฉันไม่เคยมีผัว แต่ถ้ามีแล้วเฮงกะบวยหรือไม่ช่วยอะไรทางใจ ฉันใช้ไข่สั่นกับดิลโด้ไปจนตายดีกว่า

เฮ้อ ท้อแท้ คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงบาร์โฮสต์ คิดถึงแสงสี คิดถึงคลินิคเสริมความงาม คิดถึงรถสปอร์ต คิดถึงอาหารโรงแรมหรู...บ้าจริง

คิดถึงสุดท้ายฉันดันคิดถึงเสี่ยสัว เจ้าหมูตอนนั่นทำฉันคิดถึงได้ไงกัน

ถึงเสี่ยสัวจะดีกับฉันมาก แต่ฉันก็ไม่เคยคิดเอามาทำสามี ฉันกับเสี่ยสัวคบกันมาหลายปีแบบเพื่อนเกินเพื่อนหรือเฟรนด์วิทเบเนฟิท FWB คือเพื่อนที่นอนเย่อกัน ความสัมพันธ์ไม่ผูกมัด ช่วยเหลือกันด้านธุรกิจการค้า หรือถ้ามีอารมณ์เงี่xx ฉันจะโทรให้เสี่ยสัวมาหา หรือไม่ก็เสี่ยสัวโทรเรียกฉันไปเอาโดยมีกระเป๋า รองเท้า นาฬิการาคาหลักล้านมาล่อ

แต่ฉันไม่เคยแลเสี่ยสัวหรอกเพราะกินกันแค่บางครั้ง

ฉันบ้าซิกแพค ส่วนใหญ่ฉันจับหนุ่มบาร์โฮสต์ในสังกัดมารับประทาน(แดก) เวลาหิวฉันก็เรียกน้อง ๆ มากระแทกท่อนเอ็นใส่รูร่าน ผู้ชายทั้งโฮสต์คลับยอมศิโรราบให้ฉันหมดแหละ ในฐานะเจ้านายที่ฮอทร้อนฉ่า ถ้ามาปรนนิบัติฉันก็ให้ทิปหลักครึ่งแสน ถ้าอารมณ์ดีก็พาไปเที่ยวต่างประเทศแบบจ่ายให้หมดทุกบาท มีแต่เด็กแย่งกันเข้าห้องฉันทั้งนั้น

ฉันสวยและรวยมาก

ฉันมองนางกำนัลอย่างสิ้นหวัง กำลังปรับตัวในร่างใหม่และชีวิตใหม่ในยุคจีนโบราณแสนคร่ำครึ ในขณะที่คิดอะไรเพลิน ๆ เสียงองครักษ์ภายนอกแหกปากร้องเหมือนในหนังจีนกำลังภายใน

ชินอ๋องไท่เหยียนเสด็จ!!!!!!! เด็จ เด็จ เด็จ เด็จ เด็จ

เสียงตะโกนพร้อมเสียงเอคโค่ฟังดูยิ่งใหญ่

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องซึนเดินเข้ามาใกล้ห้องนอน ฉันไม่มีอารมณ์จะอ่อยหรืออะไรทั้งนั้น แค่อยากเห็นหน้าพระเอกนิยายเรื่องตำหนักไร้รักว่าหน้าตาเป็นแบบไหน

บุรุษสวมอาภรณ์โปร่งเบาสีเลือดนกปักสาบเสื้อลายพยัคฆ์ ผูกสายคาดเอวไว้หลวม ๆ เผยให้เห็นแผงอกแกร่งแน่น ผมสยายไม่ได้ครอบกวานเหมือนหน้าปกนิยาย ร่างกายสูงใหญ่เกือบ 190เซนติเมตร ลอนกล้ามเนื้อตึงแน่นทุกสัดส่วน ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย สายตาดุดันดวงตายาวรี รับกับคิ้วหนาฟูสีเข้ม ปากแดงแปร๊ดยิ่งกว่าทาทิ้นท์สีชมพูอมแดง ผิวเนียนละเอียดเหมือนพวกไอเด้าเกาหลี เขาก้าวเท้าโผล่หน้าเข้ามาในห้อง

แม่เจ้า ..โคตรหล่อเลย น่าล่อจนอยากขยี้บนพื้นให้รู้แล้วรู้รอด

"ฟื้นแล้วรึอิงเหอ" เสียงเย็นชาไร้เยื่อใยเอ่ยถามฉัน

"เพคะ" ฉันลุกจากเตียง พาร่างอวบท้วมคารวะอ๋องซึน ท่าทางเลียนแบบในซีรี่ส์

"พักก่อนเถิด ไม่ต้องมากพิธี"

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง"

ฉันจ้องหน้าอ๋องซึน เอ๊? ทำไมหน้าคุ้น ๆ ว๊าาาาา

ฉันนึกไม่ออกว่าเคยเห็นอ๋องที่ไหน หรือหน้าคล้ายใครรึเปล่า แต่ส่วนใหญ่ฉันก็ปี้คนหล่อเกือบทุกวันไง อาจจะหน้าคล้ายพวกเด็กในสังกัดหรือผู้ชายที่ฉันเคยนอนด้วยซึ่งมีไม่ต่ำกว่าร้อยคน ฉันจำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใคร แต่รู้ว่าอ๋องซึนหล่อมาก หล่อวัวตายควายเป็นลม สมแล้วล่ะที่นางอิงเหออยากได้มาทำผัว

ฉันเดินไปเก็บข้าวเก็บของใส่ในห่อผ้า สร้างความงุนงงและความประหลาดใจให้อ๋องซึนกับนางกำนัล ฉันไม่พูดไม่จาเก็บเสื้อผ้ายัดใส่ห่อผ้าปักลายหงส์อย่างเร่งรีบ

"เจ้าจะไปที่ใด เพิ่งฟื้นแท้ ๆ นอนพักผ่อนเสียก่อน"

"อ้าว ก็จะเก็บของไปอยู่ตำหนักท่านไงเพคะ"

อ๋องซึนกวาดสายตามองร่างฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาทำหน้าเหมือนรังเกียจ

"คงไม่ดีกระมัง เจ้าอยู่ตำหนักเล็กก็ดีอยู่แล้ว"

"ไม่ได้หรอก ผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน" ฉันทำท่าตีมึนใส่

"ตามจารีตชนชั้นสูง ชายาต้องอยู่เรือนอยู่ตำหนักของตน หากสามีอยากมาหาจะมาเอง"

"เพคะ" ฉันรับคำ แต่สะพายห่อผ้าเตรียมพร้อม

ฉันหาวนอนอีกครั้ง ก่อนเดินออกไปด้านนอก เอาห่อผ้าของตัวเองสะพายไหล่ พาร่างอวบท้วมไปที่ตำหนักอ๋องซึน

"เดี๋ยวอิงเหอ ข้าไม่ให้เจ้าอยู่ร่วมตำหนักด้วยหรอก" อ๋องซึนตามมาดึงแขน แล้วกระซิบฉัน

"ก็ได้เพคะ หากท่านอ๋องกระเด้ารูข้าวันละหนึ่งน้ำ ข้าจะไม่ไปกวนท่าน"

"......" อ๋องไม่ตอบ แต่หน้าแดง

"ว่าไงเพคะ" ฉันถามย้ำ ฉันแค่อยากเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นเมีย ฉันอยากกินท่อนเอ็นของอ๋องซึน ไม่ต้องรักอะไรฉันหรอก เอาฉันก็พอ ของมันเคยกินมันขาดไม่ได้

"ข้ายังไม่เคยร่วมรักกับสตรี"

"....." ฉันเป็นฝ่ายเงียบ

ในใจกรีดร้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ผู้เฒ่าจันทรารังแกข้า! อยู่ไหนก็ต้องสอนงานผู้ชายเวอร์จิ้นเหรอ เสกคนเอาเก่งประสบการณ์เยอะแบบสำเร็จรูปมาหน่อยไม่ได้รึไง

กรี๊ดดดดดด อยากร้องใส่หูอ๋อง

"ของท่านยาวกี่ชุ่น" ฉันกระซิบถามว่าของอ๋องยาวกี่นิ้ว

"เอ่อ ข้าไม่เคยวัด"

"โอเค เราจะเรียนรู้ไปด้วยกัน" ฉันดึงมืออ๋องลากไปทางตำหนักหยางเสิ่น

อ้วนแล้วไง ใครแคร์?

ตื่นมาฉันก็จะปล้ำอ๋องเลย

จากเรื่องตำหนักไร้รัก ต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็นตื่นมาปล้ำแล้วล่ะ

ท่านอ๋องไท่เหยียนถูกวิญญาณสาวกร้านแก่ประสบการณ์ในร่างอวบท้วมของอิงเหอ กึ่งฉุดกึ่งลากไปกระทำชำเราในตำหนัก