เร่ารัก ตอน สอนสวาทท่านอ๋องซึนเดเระ

เกิดใหม่

หลังจากฉันตายอย่างอนาถาคาแท่งเอ็นเด็กใหม่บาร์โฮสต์ วิญญาณฉันก็ล่องลอยอย่างไร้จุดหมาย ลอยไปลอยมาเพราะถูกนิยายจีนโบราณดูดเข้ามากักขังไว้ เป็นนิยายสายแบ๊วที่ฉันชอบอ่านยามว่างจากนับเงินด้วยเครื่องนับแบงค์

นิยายเรื่อง 'ตำหนักไร้รัก' นิยายปัญญาอ่อนที่ผู้เขียนจงใจให้นางร้ายกลายเป็นนางเอก

อ๋องซึนกับนางเอกชื่อเสี่ยวอี้โหมวเป็นคู่รักกัน แอบนัดพบกันหลังงานชมบุปผา แต่อีนางร้ายเวอร์จิ้นสดซิง กลับวางยานางเอกจนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา แถมวางยานอนหลับท่านอ๋องยัดเยียดตัวเองเข้าไปนอนกอดท่านอ๋องในสภาพเปลือยเปล่า

นางร้ายชื่ออิงเหอเป็นบุตรสาวราชครูผู้สั่งสอนท่านอ๋องมาแต่ทรงพระเยาว์ นางร้ายหน้าสวยร่างสะบึมอึ๋มกระแทกตาใช้แผนชั่วยั่วเอาพระเอกมาทำผัวจนได้ แม้คืนนั้นยังไม่มีอะไรกัน แต่ก็จิกหัวสาวใช้ฟาดเงินใส่สิบตำลึง ให้สาวใช้กับผู้คุ้มกันของตนไปเรียกคนมาดู

เมื่ออ๋องซึนเสื่อมเสียนอนคลอเคลียกับนางร้ายอิงเหอ อ๋องซึนจึงต้องยอมอภิเษกอิงเหอเป็นชายา

ตอนแรกจะเอานางมาทำชายารอง อิงเหอฟ้องพ่อ กระทืบเท้าเร่า ๆ บอกว่าไม่ยอมๆ บอกราชครูว่าจะฆ่าตัวตายหากไม่ได้เป็นชายาเอก

ท่านพ่อของนางจึงไปปรึกษาเชิงบังคับท่านอ๋องให้รับนางเป็นชายาเอก ราชครูเคยมีบุญคุณช่วยเหลือพระบิดาท่านอ๋องตอนออกศึกด้วยกันตั้งแต่เป็นหนุ่ม พระบิดาท่านอ๋องจึงกึ่งยินดีกึ่งบังคับให้ชินอ๋องไท่เหยียนแต่งอิงเหอเป็นชายาเอก

อ่านค้างไว้ถึงตอนอิงเหอแกล้งตกน้ำให้อ๋องช่วย อ๋องคิดว่านางว่ายน้ำเป็นจึงทำเป็นไม่สนใจ นางอิงเหอนอกจากปัญญาอ่อนแล้วยังไร้สมองด้วย ในเรื่องนางว่ายน้ำไม่เป็นแต่สะเหล่อกระโดดลงน้ำเรียกร้องความสนใจจากผู้ชาย

สรุปนางก็จมสิคะ จมลงใต้บึงบัว

กว่าอ๋องซึนจะรู้ว่าหล่อนไม่ได้แกล้งว่ายน้ำไม่เป็น กว่าจะกระโดดลงไปงมร่างนางอิงเหอขึ้นมา นางก็น็อคเป็นเจ้าหญิงนิทราไปแล้ว

กรี๊ด! นิยายสายควายหวาน ฉันไม่อยากเป็นนางเอกนางร้ายอะไรทั้งนั้น

‘ปล.สาวสายควายหวานคือผู้หญิงที่วิ่งไล่เปิดจิ๋มให้ผู้ชายที่เขาไม่รัก’

นางสาวอิงเหอก็เช่นกัน นางคือสาวใสสายควายหวานอย่างแท้จริง

แค่อ่านก็จะอ้วกแล้ว E flower เอาปากกาเมจิกมาที อีแม่อยากเขียนรูปแพนด้าใส่หน้านักเขียน นิยายเล่มนั้นดันแต่งจากนักเขียนนามปากกา Mochi Sa เฮ้อ นิยายอะไร ...น้ำเน่า! ฉันต้องเอาปากกามาวงหน้าไรท์เตอร์ Mochi Sa แล้วล่ะ โทษฐานแต่งนิยายสายควายหวานออกมาให้เด็กสาวเอาเป็นเยี่ยงอย่าง

วิญญาณของฉันถูกดูดลงไปในหนังสือนิยายจีนโบราณอีเดียต

ไม่มีแสงสว่างวาบจนตาพร่า มีแต่ความมืดเหมือนหลุดเข้าไปในโพรงจิ๋มของตัวเองแบบไม่เปิดไฟ

"มีใครอยู่มั้ย เอาฉันออกไปจากนิยายสายควายหวานเดี๋ยวนี้" ฉันคือมีมี่ แชงค์ กำลังตะโกนเรียกร้องความเป็นธรรมแทบคอแตก

"ได้ยินมั้ยคะ ฉันอยากไปเกิดใหม่ในนิยายกระเด้าเถื่อน นิยายควายหวานสายซึนฉันไม่ชอบ"

ฉันทรุดวิญญาณนั่งลงกอดเข่า กำลังสงสารตัวเองอย่างจับจิต

"เอาฉันออกไปที ฉันสำนึกผิดแล้ว" ฉันไม่สำนึกอะไรทั้งนั้นแต่ตะโกนออกไปเหมือนสาวใส

ปิ๊ง! เสียงเหมือนเสกคฑานางฟ้า

เอาแล้วไง มีคนมาช่วยกรูแล้ว ฮึ ๆๆๆ มารยาของอีมี่ได้ผลเว้ยยยยย ฉันกระหยิ่มในใจ

เหมือนคนดีดนิ้วเปิดไฟ ฉันมองเห็นบรรยากาศโดยรอบเป็นบึงบัว นี่มันฉากที่นางร้ายไร้สมองกระโดดบึงบัวยั่วผู้ชายนี่หว่า

"เจ้าต้องชดใช้กรรมเสียก่อน" เสียงคนแก่ดังขึ้น เป็นคนแก่ผู้ชาย เอ่อ ฉันยังไม่เคยลองเสียวกับคนแก่นะ จะมาเย่อฉันข้างบึงบัวเหรอ

"กรรมอะไร ไอไม่เคยทำกรรม ไอทำความดีตลอด"

"กรรมของเจ้าคือบังคับผู้คนทำสิ่งที่ไม่อยากทำ บังคับจิตใจของผู้อื่น"

"ไม่ใช่หรอก กรรมเกิมอะไรล่ะ ฉันหยิบยื่นโอกาสเสียวและความร่ำรวยให้เด็กผู้ชายในโฮสต์คลับต่างหาก" ฉันเถียงคอเป็นเอ็น

แม่งอะไรล่ะ เด็ก ๆ ของฉัน แรก ๆ หลอกมาก็จริง แต่พอได้เงินได้เสียวก็เฟี้ยวขับปอร์เช่ วิ่งไล่ปี้สาวใหญ่กันทั้งนั้น มันแค่ตอนเริ่ม พอมันติดเสียวติดแบงค์เทาแล้วมันก็โยกของมันเอง จะมาโยนความผิดให้ฉันได้ไง ส่วนฉันก็ได้ค่าเปอร์เซ็นต์สบายใจเฉิบ มีแต่วินกับวิน ได้กับได้

"ดูเหมือนว่าเจ้ายังไม่ได้สำนึก" เสียงตาแก่พูดกับฉันอย่างเหนื่อยหน่าย

"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด เด็กบางคนถ้าไม่เอามาปั้นไม่เอามาส่งเรียน มันคงติดยาอยู่ข้างถนนแล้วล่ะ" ฉันนึกถึงไอ้โทฟู ดาวโฮสต์คลับคนก่อน ตอนนี้มันเป็นนักบินไปแล้ว ด้วยอาชีพผู้ชายขายน้ำ (หรรม) ทำให้มันมีเงินเรียนจนจบวิศวะการบิน จากเด็กติดยาพ่อแม่ไม่รัก มาอยู่กับฉันก็ได้ดีทุกคนแหละ

"จะยินดีชดใช้กรรมดี ๆ หรือชดใช้ทั้งน้ำตา" ตาแก่ชุดจีนปรากฎตัวขึ้นตรงต้นไม้

"ฉันต้องถูกเสมอ" ฉันเถียงคออมเอ็น (คอเป็นเอ็น)

"เห็นทีข้าต้องลงโทษเจ้า"

"แล้วเจ้าเป็นใครล่ะ(ตาแก่)" ฉันอยากตะโกนถาม

"ข้าคือผู้เฒ่าจันทรา"

"งั้นช่วยเอาวิญญาณฉันไปที่ไหนก็ได้ที่พระเอกเอาเก่ง เย่อดุ กระเด้า 'รู' ปลิ้น ได้มั้ยคะ" ฉันขอร้องตาแก่จันทรา

"ข้าจะสาปเจ้าเป็นของแถม เจ้าไม่สำนึกผิด ซ้ำยังไม่ยอมรับผลกรรมของตน"

"คำสาปอะไรคะ" ฉันเริ่มกลัวตาแก่จันทรา

"เดี๋ยวก็รู้"

เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่ากลางกบาลฉัน

"โอ๊ย!" ฉันร้องสุดเสียง ไม่น่าไปเถียงผู้เฒ่าจันทราเลย นี่มันกระบวนการส่งไปเกิดใหม่หรืออะไร โคตรโหดสัสรัสเซียเลย บ้าบอมาก ให้ไปดีๆ ก็ไม่ได้ ใช้ฟ้าผ่าหัวกันแบบนี้เลยเรอะ?

ณ ตำหนักชินอ๋องไท่เหยียน

นางกำนัลวิ่งกันวุ่นวายไปหมด เนื่องด้วยพระชายาฟื้นตื่นจากนิทรา

เฮือก! ฉันสูดอากาศเข้าปอดเต็มที่

ดวงตากลมโตเบิกกว้างลืมตาตื่นกะทันหัน ฉันตื่นแล้ว เอามือขึ้นมาดูก่อนเลย สำรวจเสื้อผ้าตัวเองทันที รู้สึก 'หดหี่' ความหมายเดียวกับ 'หดหู่' เล็กน้อยเพราะฟื้นมาในร่างชายาอ๋องซึนจริง ๆ ด้วย ตอนนี้ยังไม่เห็นหน้าตัวเอง แต่คิดว่าสวยแหละ เพราะในนิยายคืองามสุดงาม

"ท่านอ๋องเพคะ พระชายาฟื้นแล้วเพคะ"

ฉันได้ยินเสียงนางกำนัลสาวใช้รีบวิ่งไปเรียกอ๋องซึน

เฮ้อ! ฉันถอนหายใจออกมาดัง ๆ ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง มีนางกำนัลกับสาวใช้วัยละอ่อนวิ่งเข้ามาประคอง

"พระชายาเป็นอย่างไรบ้างเพคะ" สาวใช้กลัวฉันจนลนลาน

ตื่นมาก็ทำให้คนกลัวเลยเหรอ เจริญพร ยัยอิงเหอคงต้องทำวีรกรรมไว้มาก

"ข้าไม่เป็นอะไร" ฉันตอบด้วยสรรพนามคำว่าข้าให้เข้ากับสถานการณ์

"พระชายาหลับไปนาน คงอ่อนเพลียมาก"

"ข้าหลับไปนานเท่าไหร่"

"สองปีเพคะ"

"ห๊า สองปีเชียวรึ ปัจจุบันข้าหน้าตาเป็นอย่างไรบ้าง" ฉันถามไปอย่างนั้นแหละ เพราะรู้ว่าตามนิยายคือสวยมากแบบมิสยูนิเวิร์สชิดซ้าย

สาวใช้ประคองฉันไปส่องกระจก นั่นทำให้ฉันอยากจับท่านผู้เฒ่าจันทราถ่วงน้ำ

คำสาปสำแดงฤทธิ์แล้วสินะ ทันใจจริง ๆ

ฉันมองสภาพร่างของอิงเหอ

ร่างของฉันไม่ต่างจากหมูอิ่มอาหาร หรือ อีกอย่างเรียกได้ว่างูเหลือมอิ่มหมา

คุณลุงจันทราสาปให้ฉันอ้วนขึ้นจากในนิยายกล่าวไว้ราว 30 กิโลกรัม

กรี๊ดดดด! ฉันกรีดร้องแล้วสลบไปเพราะตกใจร่างอ้วนของตัวเอง

นี่คือบทลงโทษอย่างสาสมสำหรับคนไม่ยอมรับบาปสินะ

เรือนกายผิดสมัยนิยมจีนโบราณเช่นนี้ ยิ่งทำให้แท่งเอ็นของอ๋องซึนคงลอยห่างจิ๋มฉันไปอีกหลายหมื่นลี้

บัดซบ!