“เราไปหาคุณลุงกันเถอะค่ะคุณชล แล้วเดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกันต่อนะคะ วันนี้คุณชลรับปากกับศศิแล้วว่าจะอยู่กับศศิทั้งวัน”
คนพูดออดอ้อนน่ารักน่าเอ็นดู ทว่าปาลินกลับรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ
นี่เธอเป็นบ้าอะไรไป... หญิงสาวก่นด่าตัวเอง ขณะมองพวกเขาที่ช่างเหมาะสมเหลือเกินหายลับเข้าไปในห้องทำงานของชยุต
หรือที่เขาหายไปทั้งคืน เพราะไปอยู่กับศศิภา
ปาลินกำมือแน่น ฝืนน้ำตาไม่ให้ไหล เธอก็แค่ของเล่นของเขา จะคาดหวังอะไร ก็ไหนปลุกปลอบตัวเองว่าต้องการแค่หาความสุขใส่ตัวเท่านั้น แล้วจะสนเรื่องอื่นทำไม
เที่ยงนี้ปาลินถูกณิชชยาลากตัวออกมาทานอาหารด้วยกัน เมื่ออาหารหลายจานทยอยนำออกมาเสิร์ฟจนครบ การซักฟอกจึงเริ่มขึ้น อาจจะยืดยาวไปจนหมดชั่วโมงของการพักทานอาหารกลางวัน ปาลินยอมปริปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นแม้จะไม่ละเอียดยิบและไม่ทั้งหมด แต่มันก็มากพอที่จะทำให้คนที่เข้าใจโลกเป็นอย่างดีอย่างณิชชยาเข้าใจแจ่มแจ้
