ความเมื่อยขบเกาะกินไปทุกอณูของร่างกาย ปาลินพลิกกายไล่ความง่วงงุนและเหนื่อยล้า หญิงสาวถอนหายใจลุกขึ้นนั่ง ก้มมองสภาพตัวเองที่มีเพียงผ้าห่มผืนหนาเท่านั้น คนข้างกายที่โอบกอดเธอไว้ทั้งคืนหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่อาจรู้ได้ แต่ตอนนี้เธอต้องรีบลุกไปอาบน้ำ เธอมีเวลาเพียงสี่สิบนาทีเท่านั้น
ปาลินมาถึงบริษัทในเวลาฉิวเฉียด ทุกอย่างเร่งรีบจนไม่ได้ทักทายเพื่อนสนิทที่อยู่ชั้นติดกัน ปกติแล้วเธอต้องแวะเวียนไปหาณิชชยากับตีรณา ก่อนจะมาทำงานที่ชั้นสูงกว่า ตอนนี้คนหลังตัดออกไปได้เลย เพราะแค่รู้ว่าตีรณาอยู่ที่ไหน เธอก็ไม่อยากเฉียดกรายไปที่นั่นแล้ว หญิงสาวดูนาฬิกาที่ข้อมือขณะที่ประตูลิฟต์เปิดที่ชั้นสามสิบ ปาลินรู้สึกได้ถึงความแห้งผากในลำคอ เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือชลธรกับชยุต เธอรีบทำความเคารพคนทั้งสองเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต
“สะ... สวัสดีค่ะท่านประธาน คุณชล”
“นี่ผู้ช่วยเลขาแกใช่ไหม” คนเป็นพ่อหันไปทางบุตรชา
