“ยายครับ”
เขาเข้ามาภายในห้องที่มีเบญจาสวมชุดของโรงพยาบาลนั่งอยู่บนเตียง และแจ๋มกำลังยื่นน้ำในแก้วพลาสติกให้ท่าน
“คุณ!”
ทั้งแจ๋มและเบญจาต่างก็ตกใจ มือเหี่ยวย่นที่ถือแก้วน้ำอ่อนแรงลงถนัดตา แก้วน้ำกระทบพื้นเสียงดังสนั่น เรียกสติของคนทั้งสามให้กลับคืนมา
“ยายป่วยเป็นอะไรครับ แล้วปารู้เรื่องนี้หรือยัง”
แค่เจอคำถามที่บาดหัวใจทั้งแจ๋มและผู้สูงวัยต่างก็น้ำตาซึม ชลธรได้คำตอบได้ในทันที เขามองใบหน้าที่อิดโรยจากการพักผ่อนไม่เพียงพอของคนเป็นยายแล้วสงสารจับใจ อีกทั้งยังนึกสงสารคนที่นอนอยู่ตึกข้าง ๆ เธอคงไม่รู้
“คุณ... ยายขอร้องเถอะค่ะ อย่าบอกเรื่องนี้กับปาเลย ปายังเด็กนัก”
“แล้วยายคิดจะปิดไปจนถึงเมื่อไหร่เหรอครับ” เขามองหน้าคนทั้งสองสลับไปมา แจ๋มได้แต่ก้มหน้างุด เขาเข้าใจว่าเธอคงถูกสั่งห้าม
“เราต้องคุยกันนะครับยาย”
ใบหน้าเขาขรึมลง ถึงแม้เขาจะมีปัญหารุมเร้า แต่เรื่องของเธอก็ยังสำคัญกว่าเรื่อง
