ปาลินตื่นขึ้นมาเอาเกือบเก้าโมง รู้สึกเมื่อยขบไปทั้งตัว หญิงสาวบิดขี้เกียจไปมาแล้วลุกขึ้นนั่งอ้าปากหาวอีกสองสามทีติด จากนั้นก็สะบัดศีรษะไปมาด้วยความงุนงงปนหนักอึ้ง เหมือนมีเจ้าแมวเหมียวนั่งทับศีรษะทั้งคืน มือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อสมองบันทึกความทรงจำอันดุเด็ดเผ็ดร้อนทั้งคืนไว้ ทำเอาดวงหน้าเธอแดงปลั่งราวกับลูกมะเขือเทศ เธอรีบพาตัวเองลงจากเตียงพร้อมด้วยผ้าห่มผืนหนาที่พันกาย เสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายเต็มพื้นห้องเป็นหลักฐานยืนยันชั้นเยี่ยม ปาลินเงยหน้าขึ้นมองเพดาน พลางยกมือขึ้นกุมขมับบีบนวดไปมา
“อีกแล้วเหรอ”
เธอตำหนิตัวเอง พ่นลมหายใจออกมาอย่างคนคิดไม่ตก แต่อย่างไรเสียตอนนี้ก็ต้องลุกไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยเสียก่อน
ปาลินออกมาจากห้องนอนในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอนั่งจมอยู่ในห้องรับแขก หลังจากทำความสะอาดห้องนอนและหน้าระเบียงเป็นที่เรียบร้อย เศษแก้วและกลิ่นของวิสกี้ยังคงหลงเหลืออยู
