แอดด…
“คุณพ่อ…” เสียงแสตมป์เอ่ยเรียกยังชายวัยกลางคนที่เข้ามาใหม่ขึ้น ทำเอาร่างเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่ค่อย ๆ หันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นชายวัยกลางคนที่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าของเขาเดินตรงเข้ามา
“…” หญิงสาวไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องมองยังคนที่มาใหม่อยู่อย่างนั้น ซึ่งรังสิมันต์ก็นิ่งมองหน้าร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“หนูใช่ไหม ที่บอกว่าเป็นลูกอีกคนของอา” เสียงทุ้มถาม โดยมีแสตมป์ที่มองดูภาพเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยใจที่เต้นระรัว ถึงแม้เธอจะเชื่อใจคนเป็นพ่อ แต่ก็อดนึกกลัวไม่ได้ จนมาร์คัสที่เห็นค่อย ๆ เคลื่อนมือหนาลงไปกอบกุมเข้าที่มือสวยพร้อมกับส่งสายตาเชิงให้ร่างสวยสบายใจ
“ค่ะ”
“เราเป็นลูกใครงั้นเหรอ”
“แม่น้ำฝนค่ะ นี่พ่อจำเราสองคนไม่ได้เหรอ” ริมฝีปากสีหวานขยับถามพลางมองหน้าชายวัยกลางคนนิ่ง มือเล็กกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธปนน้อยใจ ทว่า…
“ถ้าน้ำฝน อาจำได้ แต่เรา…อาจำไม่ได้”
“ว่าไงนะ
