“ฮึก…” เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยยังคงดังออกมาเป็นระยะ โดยรังสิมันต์ที่เห็นจึงหันไปยังสองคนที่ยืนอยู่ภายในห้องเพื่อเชิญชวนให้เดินออกไปยังด้านนอกด้วยกัน ต้องการให้ร่างเล็กของคนที่เพิ่งรู้ความจริงทุกอย่างได้อยู่เพียงลำพัง
“พ่อ…มาได้ยังไงคะ” เรียวปากสวยตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ทั้งสามเดินออกมาจากห้องพักพิเศษของผู้ป่วย ชายวัยกลางคนที่ถูกถามจึงชะงักฝีเท้าตอบกลับยังลูกสาว
“มาร์คัสเขาอยากให้พ่อมาช่วยยืนยันความจริงน่ะ”
“ความจริงงั้นเหรอ” แสตมป์ถามพลางหันมองยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“ฉันกลัวว่าถ้าแค่เอกสาร มันอาจจะมีน้ำหนักไม่มากพอ ยัยนั่นดูผูกใจเชื่อว่า ยังไงอารังก็เป็นพ่อตัวเอง” เพลย์บอยหนุ่มบอก ซึ่งรังสิมันต์ที่ได้ยินจึงมองหน้าคนตัวสูงที่ยืนอยู่
“แต่ยังไง อาก็ต้องขอบคุณมาร์คัสมาก ๆ เลยนะ ถ้าไม่ได้มาร์คัส เรื่องราวจะยิ่งไปไกลใหญ่ อาดีใจที่มันจบลงไวแบบนี้”
“ไม่
