เมื่อเห็นไม่มีใคร ซีเหยียนก็อุ้มคนที่พึ่งกินเสร็จขึ้นมานั่งคร่อมตนไว้ นางจึงส่งสายตาออดอ้อนอย่างน่าตี หากที่นี่ไม่ใช่ที่ขุมขัง ชินอ๋องคงจัดการนางไปแล้วโทษฐานช่างยั่วดีนัก
“ท่านอ๋องเราสามารถอยู่ด้วยกันได้จริงหรือเพคะ” ถามอีกฝ่ายด้วยถ้อยคำยุคนี้ เพราะทั้งคู่ตกลงกันไว้ว่าจะลืมโลกแห่งความเป็นจริงไปเสีย จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จนสิ้นลมหายใจกันอีกหน
“ใครจะขวางได้ล่ะ ขอแค่เจ้ายินดีจะเป็นภรรยาข้าก็พอ” บอกเสียงกระเส่าเพราะด้านล่างเขามันดันตื่นขึ้นมาแล้ว คนตัวเล็กก็ช่างกระไร นั่งอย่างเดียวไม่พอยังขยับไปมาอีก ราวกับนางตั้งใจจะแกล้งเขาเสียอย่างนั้น ยิ่งอดกลั้นไม่ค่อยจะได้อยู่ช่วงนี้
“ฮึ่ม…อย่าดื้อ” ท้วงเสียงแหบพร่าเมื่อถูกสะโพกกลมบดลงมาอีก และยังขยับโยกขึ้นลงตามท่อนลำที่ตื่นตัวด้วย
“หิวหรือเพคะ” ถามเสียงหวาน
“มากกกก” คำตอบของเขามันบอกหมดแล้ว คนบนตักจึงได้แต่ยิ้มเอ็นดู ไม่คิดว่าเธอและเขาจะได้มีช่วงเวล
