ซีเหยียนยืนมองบุรุษร่างสูงพอ ๆ กันกับเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย คราแรกก็ตั้งใจจะให้ทางนี้สงบลงก่อนค่อยเดินเข้ามา แต่พอเห็นคนตัวเล็กแรงขึ้นเรื่อย ๆ และยังประจานตนเองอีก เขาจึงเกรงว่าบ่าวไพร่ในจวนจะมาได้ยิน แล้วเอาไปครหา
“ไม่คิดว่าจะมาได้ยินเรื่องเช่นนี้ มันเกิดขึ้นจริงหรือ” ได้โอกาสเขาก็หันมาแสร้งต่อว่าคนใต้อาณัติ เพราะอย่างไรเห่ยฟางก็เป็นขุนนางของราชสำนัก แม้จะไม่ได้ขึ้นตรงกับเขาก็เถอะ
“ปะ เปล่าพ่ะย่ะค่ะ คืนนั้นน้องหญิงไข้ขึ้นจนเพ้อไปเรื่อย นางคงฝันแล้วก็คิดว่าเป็นจริงพ่ะย่ะค่ะ ใครจะไปทำเช่นนั้นกัน”
ยังมิวายแก้ต่างให้ตนเอง ซึ่งมันฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด เพราะคนที่อยู่กับเฟยเฟยคืนนั้นก็อยู่ตรงหน้าเขา จะมาบอกว่านางฝันหรือเพ้อเจ้อใครมันจะไปเชื่อกันล่ะ
“นี่เฟยเฟยไข้ขึ้นสูงจนฝันเป็นเรื่องเป็นราวเพียงนี้เชียว ข้าได้ยินเมื่อครู่คิดว่าเป็นเรื่องจริงเสียอีก” แสร้งเอ่ยเห็นดีกับอีกฝ่าย ทว่ามันก็มีบางประโย
