สามปีต่อมา ความสุขยังอยู่คู่จวนอ๋อง แม้ว่าทั้งคู่จะไม่มีข่าวดีเรื่องบุตรเสียที ท่านโหวและท่านหญิงเองก็ทำใจได้แล้ว เพราะหมอก็บอกตั้งแต่ต้นว่าเฟยเฟยมีบุตรไม่ได้
“วันนี้เราออกไปนอกเมืองกันนะ พี่จะพาไปดูตะวันตกดินที่เนินเขาทางทิศใต้ สวยมากเลยล่ะ”
“วันหลังได้หรือไม่เพคะ หม่อมฉันรู้สึกเพลียอย่างไรไม่รู้” เอ่ยกับสามีเสียงอ้อน จนซีเหยียนต้องรีบเอามือมาวางที่หน้าผาก เพื่อตรวจเช็คว่าชายาตนไม่สบายหรือเปล่า
“ให้หมอตรวจสักนิดนะ” กล่าวแล้วก็หันไปสั่งคนของตน ทว่าเฟยเฟยก็ห้ามไว้ เพราะนางแค่รู้สึกเพลียและง่วงเท่านั้น
สุดท้ายทั้งคู่ก็ไม่ได้ออกไปไหน ชินอ๋องก็ยังเฝ้าชายาบนเตียง ให้นางนอนซุกอกจนถึงเวลาอาหารเย็น
พอเห็นอาหารที่ยกเข้ามา คนแข็งแรงสบายดีก็วิ่งไปที่หน้าต่างทันที พร้อมกับโก่งตัวอาเจียนจนคนสนิทต้องรีบมาลูบหลังให้ เฟยเฟยเองก็รีบลุกมาดูเช่นกัน
“เป็นอันใดไปเพคะ” มือขาวลูบหลังให้อย่างแผ่วเบา
“เหม็น
