ท่านหญิงมองดูบุตรเขยก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดูท่าทางเงอะงะนี้ ท่านยายทั้งสองจึงขยับมาอุ้มหลานตัวน้อยขึ้นมาเสียเอง
“ว่านอนสอนง่ายนะหลานยาย ออกไปให้ตาเจ้าดูหน้าหน่อยนะ” เสียงอ่อนโยนเอ่ย ก่อนจะอุ้มออกไปที่ประตู ทว่าไม่ได้พาออกไปด้านนอกเกรงจะโดนลมเย็นเข้า แค่เปิดให้ท่านตาได้ชื่นชมเท่านั้น เพราะด้านในไม่อนุญาตให้บุรุษเข้านอกจากสามี
“ช่างเหมือนตาจริง ๆ เลยหลานรัก” เอ่ยกับหลานชายตัวน้อย ซึ่งมีโครงหน้าไม่เหมือนตนสักนิด ทว่าท่านโหวก็ยังคิดว่าเหมือน ภรรยาทั้งสองจึงได้แต่ส่ายหัว
ห้าเดือนผ่านไป บุตรตัวน้อยก็เริ่มจ้ำม่ำขึ้นแล้ว ตายายทั้งรักทั้งหลง จนไม่ยอมกลับจวนของตน และบางคราก็แอบพาหลานตัวน้อยกลับจวนตนไปด้วย เพราะมีแม่นมคอยดูแลอยู่
ร่างกายเฟยเฟยไม่เพียงพอที่จะให้นมบุตรได้ จึงกลายเป็นว่าบุตรไม่ต้องพึ่งนมแม่ ขอแค่มีแม่นมไปด้วยก็พอ
“ลูกหายอีกแล้วหรือ?” ซีเหยียนกลับมาจากเข้าเฝ้าก็หน้าหงอย คิดจะมาเล่นกับบุตร
