ชินอ๋องนั่งมองท่าทางของเฉินเห่ยฟาง ซึ่งดูเหมือนจะห่วงใยภรรยาเอามาก ๆ ก็นึกขันขึ้นมา ได้ยินว่าเขาไม่เคยใส่ใจนางเลยสักนิด ทว่ายามนี้กลับทำเหมือนห่วงใยนักหนา
“เอามือที่แสนสกปรกของเจ้าออกห่างจากตัวข้า” เปล่งเสียงรอดไรฟันใส่เขาโดยไม่เกรงใจสักนิด
“อย่าทำเช่นนี้เลยนะ ไม่เจอเจ้าหลายวันพี่คิดถึงเจ้ามากรู้หรือไม่เฟยเฟย” เห่ยฟางโผเข้ากอดร่างเล็กจนทุกคนในศาลาตื่นตระหนก โดยเฉพาะเฟยเฟยที่ไม่ทันตั้งตัว รวมถึงชินอ๋องด้วย
“มีเรื่องใดหรือ ไยถึงมาชุมนุมกันที่นี่” เสียงทุ้มทรงอำนาจดังขึ้น ทำให้ทุกคนต้องหันไปยังที่มาทันที
“ท่านโหว ท่านหญิง” เสียงคนในจวนเอ่ยเรียก ก่อนจะหลบทางให้ผู้มาใหม่เดินเข้ามาร่วมวง
“ท่านอ๋องก็อยู่ด้วยหรือ ครึกครึ้นดีเหลือเกินนะ” เสียงอ่อนของท่านหญิงฟูหรงดังขึ้น สมกับเป็นราชนิกูลจริง ๆ แม้จะมีอายุเลยสี่สิบไปแล้ว ทว่านางยังดูงดงามต่างจากคนรุ่นเดียวกันมาก
‘พ่อแม่ของมู่เฟยเฟยงั้นเหรอ’ นึ
