ฟูหรงพาบุตรสาวเดินตรงไปยังห้องพัก ซึ่งมีเห่ยฟางตามมามิห่าง ทำราวกับเขาเป็นห่วงภรรยานักหนา
“ข้าขอคุยกับเฟยเฟยตามประสาแม่ลูกได้หรือไม่ เจ้าไปคุยกับท่านอ๋องและท่านโหวทางโน้นเถอะ” เอ่ยอ่อนโยนเช่นเคย
“เอ่อ ขอรับ ทว่าลูกเขยมีเรื่องจะคุยกับน้องหญิงสักสองสามคำ ขอตัวนางจากท่านแม่สักประเดี๋ยวนะขอรับ” เขาไม่เพียงแต่เอ่ย ทว่ายังเดินเข้ามารั้งมือนางให้เดินตามมาด้วย
คนแก่จึงได้แต่ยิ้มอ่อนส่งให้ ปล่อยบุตรสาวไปคุยกับสามีเสียก่อน เท่าที่ได้ยินมา เห่ยฟางก็ไม่ได้เจอเฟยเฟยมาหลายวันแล้วเช่นกัน คงมีเรื่องถามไถ่กันนั่นแหละ นางจึงเข้าไปรอด้านใน
เห่ยฟางพาร่างเล็กมาหยุดที่ข้างเรือน เขามองนางด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่ต่างจากเฟยเฟยเช่นกัน
“เรื่องคืนนั้นข้าจะไม่รื้อฟื้นถึงมันอีก ขอแค่เจ้ากลับไปกับข้า ในเมื่อเจ้าแข็งแรงดีแล้ว ต่อไปเราก็อยู่กันเช่นสามีภรรยาคู่อื่นได้ ข้าจะมอบความสุขให้เจ้าทุกคืน เจ้าอยากได้สิ่งใดข้าจะหา
