ดวงตาสวยเบิกกว้างอีกรอบ เมื่อจดจำเรื่องในคืนนั้นได้บ้างแล้ว นางเริ่มแน่ใจแล้วว่าชินอ๋องคือบุรุษที่ตนหลับนอนด้วย
มิน่าล่ะ เขาถึงได้มีท่าทางแปลก ๆ
“ดูเหมือนลูกมีอะไรจะถามท่านอ๋องนะ” ท่านหญิงเอ่ย เมื่อเห็นบุตรสาวเอาแต่จ้องผู้มาใหม่จนไม่กะพริบตา
“เอ่อ เปล่าเจ้าค่ะ” ตอบกลับเสียงเบา ทว่านางก็ยังคอยเหลือบมองอีกฝ่าย ซึ่งเผยยิ้มแล้วในยามนี้
“คงหมายจะทวงของที่พี่หญิงฝากมากระมัง ก่อนนี้ไปเยี่ยมนางที่จวนสกุลเฉิน เฟยเฟยก็ล้มป่วยพอดี จึงยังไม่ได้มอบให้ ทว่าวันนี้ข้าก็ลืมเอามา หากอยากได้คงต้องไปเอาที่จวนแล้วล่ะ”
“ท่านอ๋องค่อยเอามาให้ทีหลังก็ได้เพคะ” รีบบอก เพราะไม่อยากตามเขาไป เกรงจะเกิดเรื่องไม่งามขึ้นเสียมากกว่า
“อย่าเกรงใจ เราคนกันเองทั้งนั้น” เอ่ยมีเลศนัย จนคนฟังถึงกับยิ้มแหย ความหมายของมันฟังดูแหม่ง ๆ ชอบกล
“จริงด้วย เช่นนั้นเจ้าก็คุยกับชินอ๋องไปนะ แม่ขอไปอาบน้ำชำระเนื้อตัวก่อน ใกล้ถึงเวลาอาห
