08 รักพี่นะ
1382 คำ
#มหาวิทยาลัย
ฉันเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยอย่างหงุดหงิดจนกระทั่งถึงโต๊ะม้าหินอ่อนที่เคยนั่งเป็นประจำฉันทิ้งหนังสือลงอย่างแรงแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย
"เป็นอะไรไปใบหยกทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ?"
"อารมณ์เสียนิดหน่อยน่ะ"ฉันหันไปตอบพัดชา "ว่าแต่เห็นพี่พีบอกว่าเมื่อวานพัดชาออกไปเที่ยวไปกับใครหรอ"
"อ๋อ...ไปกับเพื่อนที่รู้จักน่ะ เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็เลยนัดเจอกัน"
"อ๋อ...เราไม่ยักจะรู้ว่าพัดชามีเพื่อนอยู่ที่ต่างประเทศด้วย"พัดชาไม่เคยบอกฉันเลยว่ามีเพื่อนอยู่ที่ต่างประเทศด้วย แต่ก็นะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาซึ่งฉันก็ไม่ได้มีสิทธิ์จะยุ่งวุ่นวายอะไรมากมายขนาดนั้นอยู่แล้ว
"...."พัดชายิ้มเขินๆ
"ทำไมอะ...เป็นหนุ่มหรอทำไมถึงนั่งยิ้มแบบนั้นล่ะ?"
"บะ....บ้าหนุ่มที่ไหนกันล่ะเลิกพูดได้แล้ว!"เขินแบบนี้แสดงว่าต้องเป็นผู้ชายแน่นอนเลยที่ไปนัดเจอกัน อยากจะรู้นักนะว่าใครกันทำให้พัดชาเขินได้ขนาดนี้
"ทำอะไรกันอยู่ครับสองสาว"เสียงของพี่พีดังมาแต่ไกล
"ไม่ได้ทำอะไรค่ะหยกพึ่งมาถึง"ฉันบอก
"วันนี้ทำไมมาเช้าจังเลยล่ะน้องใบหยก"พี่พีถาม
"มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ"
"เย็นนี้เราไปกินข้าวกันมั้ยหลังเลิกเรียน พี่จองร้านอาหารเอาไว้แล้วล่ะรอคำตอบจากน้องใบหยก"
"ไปกับใครคะ?"
"ก็มีพี่มีไอ้นับล่าแล้วก็มีพัดชาไง"
"ถ้าอย่างนั้นหยกไปด้วยก็ได้ค่ะ"
"โอเคครับ แล้วเจอกันตอนเย็นนะครับพี่ขอตัวไปเรียนก่อน"
"ตั้งใจเรียนนะพี่พีห้ามไปเหล่สาวที่ไหนล่ะ"พัดชาพูดตามหลังพี่พีไป แกหันมายิ้มให้ฉันกับพัดชาก่อนจะรีบวิ่งไปที่อาคารเรียนของตัวเอง
"จะได้เวลาเรียนเราแล้วไปรอที่หน้าตึกกันเถอะพัดชา"
"จ้ะไปกันเถอะ"
ฉันกับพัดชาเราเดินมารออยู่ที่หน้าตึกโรงเรียนของตัวเอง พอได้เวลาเรียนฉันกับพัดชาก็เข้าไปที่ห้องเรียนด้วยกัน
"ใบหยก"
"ห๊ะ!?"ฉันยกคิ้วสูงพลางตั้งหน้าตั้งตาจดรายงานที่อาจารย์บอก แต่หูของฉันก็กำลังฟังสิ่งที่พัดชาจะพูดนั่นแหละ "มีอะไรก็พูดมาเลยพัดชาเราจะรีบจดงานน่ะเดี๋ยวไม่ทัน"
"เราอยากให้ใบหยกสอนแต่งหน้าบ้างจัง เราอยากแต่งหน้าสวยๆน่ะใบหยกสอนเราหน่อยได้มั้ย"
"หืม...เราหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย พัดชาเนี่ยนะจะแต่งหน้า"ฉันพูดปนขำ ตั้งแต่รู้จักกับพัดชามาฉันยังไม่เคยเห็นพัดชาลงรองพื้นบนหน้าของตัวเองเลย
"เราไม่ได้พูดเล่นนะใบหยกเราพูดจริงๆ"
"โอเคได้เลยเดี๋ยววันหยุดเราจะไปหาพัดชาที่บ้านนะ"
"ขอบคุณนะใบหยก"
"จ้า"ฉันว่าพัดชาต้องมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่แน่นอนเลย เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มาขอร้องให้ฉันสอนแต่งหน้าแบบนี้หรอก
พัดชากำลังมีความรักอย่างนั้นเหรอ อยากจะรู้นักว่าผู้ชายที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกันที่ได้ครอบครองหัวใจของพัดชา ฉันไม่เคยเห็นพัดชาเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะผู้ชายคนนั้นคงจะสำคัญมากเลยพัดชาถึงได้ยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้
เลิกเรียน
"ไอ้พีมึงไปกับน้องเลยนะกูจะเอารถไปอีกคันนึง ขากลับต้องแวะไปเคลียร์งานที่บริษัทแทนเลขาด้วย"พี่นับล่าตะโกนมา
"เออๆได้ๆ"
จากนั้นฉันก็นั่งรถของพี่พีไปยังร้านอาหารที่พี่พีได้จองเอาไว้
"อาหารน่ากินทั้งนั้นเลยนะคะพี่พี"พัดชาพูด
"อยากกินอะไรก็สั่งได้เลยนะมื้อนี้ไอ้นับล่ามันจะเป็นคนเลี้ยงเอง"
"ค่ะ"ฉันพยักหน้าตอบ ก่อนจะก้มหน้าดูเมนูอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
"รอนานกันมั้ยทุกคน"
"ไม่อ่ะ...ว่าแต่มึงหายไปไหนมาวะเห็นออกมาก่อนกูนี่นา แวะไปหาสาวที่ไหนมา"
"เปล่า...กูแวะไปเอาของมาน่ะ"
"อ๋อ..นั่งลงดิจะยืนอยู่ทำห่าอะไร"
"เออๆ"พี่นับล่านั่งลงข้างๆฉัน ซึ่งตรงข้ามกับพัดชาส่วนฉันก็นั่งอยู่ตรงข้ามกับพี่พี
"แล้วนี่สั่งอะไรมากันหรือยัง"
"ยังค่ะกำลังเลือกอยู่นี่ไง พี่นับล่าก็ช่วยกันเลือกสิคะหยกก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน"ฉันเลือกเมนูอาหารให้พี่นับล่าก่อนจะขยับตัวไปใกล้พี่นับล่าอีกนิดนึง ฉันก็แค่อยากใกล้ชิดอีกบ้าง
"พี่กินอะไรก็ได้น่ะไม่เรื่องมากหยกกับพัดชาช่วยกันเลือกเลย"
"อ๋อได้เลยค่ะ"
ฉันกับพัดชาช่วยกันเลือกเมนูอาหารจนเสร็จ พอพนักงานมาเสิร์ฟเราก็นั่งกินกันอย่างเงียบๆไม่มีใครพูดอะไร ฉันเองก็ยังไม่อยากทำตัวเว่อร์วังให้พี่นับล่าเขารู้สึกอึดอัด ฉันเข้าใจนะพี่นับล่าอาจจะยังไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราสองคนมีอะไรกันแล้ว
เวลาต่อมา
"เรากลับก่อนนะใบหยก"
"จ้า..."
"แน่ใจนะว่าจะไม่ให้พี่แวะไปส่งที่บ้าน"พี่พีถามฉัน
"แน่ใจค่ะ หยกเรียกแท็กซี่นั่งกลับเองน่าจะสะดวกกว่า พี่พีพัดชากลับบ้านเถอะค่ะมืดแล้ว"ฉันบอก
แต่ความจริงฉันไม่ได้จะกลับบ้านหรอกฉันก็จะนั่งแท็กซี่ไปลงที่คอนโดของตัวเองนั่นแหละ ฉันกลับไปที่บ้านหลังนั้นไม่ได้อีกแล้ว เหอะ! มันน่าตลกมั้ยล่ะ ฉันอยากจะขำให้กับชีวิตของตัวเองซะจริงๆเลย เกิดมาอยู่บนกองเงินกองทองเป็นลูกผู้ดีมีชาติตระกูลแต่ฉันกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย
ฉันเดินออกมายืนรอเรียกแท็กซี่ที่หน้าร้านอาหาร ตอนนี้มันก็มืดแล้วล่ะเพราะกว่าจะเลิกเรียนก็ปาไปเกือบ 5 โมงแล้ว
ปี๊บ!
"อุ้ย!"ฉันร้องอุทานก่อนจะหันไปตามเสียงแตรรถที่ดังมา "พี่นับล่า"
ครืด ครืด
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย มันเป็นเบอร์ของพี่นับล่าฉันรีบกดรับทันที
"ค่ะพี่นับล่า"
[ กลับยังไง? ] ปลายสายพูดขึ้นมา
"นั่งรถแท็กซี่กลับค่ะ"
[ มาหาพี่ที่รถแล้วพี่จะพาไปส่ง ]
"ไหนพี่บอกว่าต้องรีบไปเคลียร์งานที่บริษัทแทนเลขาไงคะ ไม่ไปแล้วหรอ"
[ ไป...แต่จะแวะไปส่งเราที่บ้านก่อน รีบมาพี่ไม่ชอบรอนาน ]
"ค่ะ"
ฉันรีบเดินไปที่รถของพี่นับล่าก่อนจะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งด้านในรถ
"รถของเราหายไปไหน ปกติพี่เห็นขับมาที่มหาวิทยาลัยทุกวัน"
"รถคันนั้นไม่ใช่รถของหยกหรอกค่ะ ตอนนี้หยกคืนให้กับเจ้าของไปแล้ว"
"มีอะไรรึเปล่า?"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อ้อ...พี่แวะไปส่งหยกที่คอนโดนะคะไม่ต้องไปที่บ้าน หยกไม่กลับบ้านค่ะ"
"อืม..."
จากนั้นพี่นับล่าก็ขับรถมาเงียบๆไม่พูดอะไรต่อ ซึ่งฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันจนกระทั่งพี่นับล่าจอดรถที่หน้าคอนโดของฉัน
"ขอบคุณมากๆนะคะที่มาส่งหยก"
"ไม่เป็นไร ถ้าตอนเช้าไม่มีรถไปเรียนก็โทรมาหาพี่ก็แล้วกันพี่จะแวะมารับ"
"ขอบคุณนะคะ ฟอดด"
"...."
"หยกรักพี่นะคะ"
"อื้มมม..."
ฉันเปิดประตูลงจากรถของพี่นับล่ามา อย่างน้อยฉันก็ยังยิ้มได้เมื่อได้เห็นหน้าของคนที่ฉันรัก ภายใต้ความมืดมิดในชีวิตของฉันยังมีดวงไฟดวงนี้คอยส่องสว่างให้กับฉันอยู่ ชีวิตนี้ฉันขอไม่ให้ความสำคัญกับใครอีกแล้วนอกจากคุณแม่กับพี่นับล่า
- ผู้เขียน
