2 ปีต่อมา
"เฮ้อ...เรียนจบสักที"ฉันถอนหายใจออกมา วันนี้เป็นวันรับปริญญาของฉัน จะได้เวลาฉันกลับไปอยู่ไทยถาวรแล้วสินะ กลับไปคงใจหายแย่เลยฉันไม่อยากกลับเลยฉันรักที่นี่มาก
"ป้าดีใจด้วยนะลูก...ประสบความสำเร็จแล้ว"
"ป้าแชง.."ฉันเดินเข้าไปหาป้าแชงก่อนจะคุกเข่าลงแล้วก้มกราบเท้าของป้าแชง "หยกขอบคุณป้าแชงทุกอย่างเลยที่ทำให้หยกมีทุกวันนี้ได้ ขอบคุณที่ช่วยเหลือหยกกับคุณแม่ตลอดมา"
"ลุกขึ้นมาเถอะลูก...ฟังป้านะใบหยก...เราเองก็เหมือนกับลูกสาวของป้าอีกคนนึง ป้าแต่งงานมาก็นานแล้วแต่ป้ามีลูกไม่ได้ แต่พอป้าได้มาเจอหยกป้ากลับรักหยกเหมือนลูกแท้ๆของตัวเอง"
"ป้าแชงฮึกก"ฉันเข้าสวมกอดป้าแชงแน่น "หยกรักป้าแชงนะคะ"
"ป้าก็รักหยกนะลูก"
"ฮึกก....ฮื้ออ"ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะว่าเสียใจอะไรหรอกนะแต่ที่ฉันร้องไห้เพราะว่าฉันตื้นตันใจจนพูดไม่ออกต่างหาก
"วันนี้เป็นวันดีเลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ดูสิน้องบาร์รอนยืนมองตาแป๋วเลย"
