ฉันหยุดยืนนิ่งเมื่อมีเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ฉันจำเสียงนี้ได้ดีจำได้ขึ้นใจเลยล่ะว่าเป็นเสียงของใคร แต่ฉันไม่อยากคุยกับเขาไม่อยากสนใจแค่หน้าฉันยังไม่อยากจะหันไปมองเลย
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"เสียงดังขึ้นอีกครั้งขณะที่ฉันกำลังจะก้าวขาขึ้นรถ "นะ..พี่ขอคุยด้วยหน่อย" เขาเอามือมาจับแขนฉัน
"ปล่อยค่ะ! มีอะไรก็รีบพูดมาพูดตรงนี้นี่แหละฉันจะได้รีบไป"
"หายไปไหนมา"
"เรื่องนี้เหรอที่คุณจะถาม...ฉันไม่มีคำตอบให้ขอตัวนะคะ"
"พี่ขอโทษ"
"...."เหอะ! ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของผู้ชายคนนี้ด้วย สำนึกผิดเป็นด้วยเหรอ
"ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา พี่รู้ว่าพี่ทำผิด...พี่อยากจะขอโทษหยก"
"ค่ะฉันรับคำขอโทษ...แต่ฉันไม่ให้อภัย ขอตัวนะคะ"
"พี่กับพัดชาเราไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกนะ พี่ยอมรับผิดว่าตอนนั้นพี่คิดน้อยไปจริงๆ"
"แล้วยังไงคะ? ฉันไม่อยากกลับไปคิดเรื่องอดีตอีกแล้ว และก
