รถตู้นรก...
“รถตู้คันนี้ไปอำเภอวังสายใช่มั้ยคะ”
“ใช่ครับ ขึ้นเลยน้อง รถจะออกแล้ว”
คนขับรถตู้วัยราวๆ ห้าสิบต้น ๆ ตะโกนบอกเธอขณะยืนคุยกับชายหนุ่มสองคนไม่ไกลจากตัวรถ เธอไม่ได้สนใจคนพวกนั้นมากกว่าป้ายที่วางอยู่หน้าบังโคลนรถ บอกว่าคันนี้เป็นรถเที่ยวสุดท้ายของวันนี้
“อีกสี่สิบกิโล เราก็พบกันแล้วนะชิต”
เธอคิดถึงแฟนหนุ่มรุ่นน้องจับใจ หลังจากไม่ได้เจอหน้ากันหลายเดือน เพราะหน้าที่การงานที่แยกให้ต้องห่างกัน ทุกวันนี้แค่คุยโทรศัพท์กันวันละประมาณหนึ่งหรือสองชั่วโมงก็ถือว่าเยอะแล้ว
อนุชิตอายุอ่อนกว่าเธอห้าปี เขาเรียนจบด้านเกษตร มีความมุ่งมั่นอยากทำฟาร์มของตัวเองในอนาคต จึงไปสมัครทำงานที่ฟาร์มใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัดใกล้ ๆกรุงเทพฯ
เธอรู้จักกับเขาเพราะเช่าห้องติดกัน ตอนนั้นเธอเพิ่งจะเรียนจบและเข้าทำงานที่บริษัทที่ทำอยู่ปัจจุบัน ส่วนอนุชิตเพิ่งจะเข้าเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัย
เมื่อตกลงคบหาดูใจกัน
