"ทำไมอยู่ๆถึงกลับบ้านไม่บอกก่อนล่ะลูก"
"ชาลืมค่ะ เพิ่งกลับจากค่าย" ฉันตอบคำถามแม่โดยทึ่พยายามหลบหน้าเพื่อไม่ให้ผู้เป็นแม่ได้เห็นสภาพของตัวเอง
"แล้วฮ่องเต้ล่ะ"
"ไปบ้านแล้วค่ะ"
ทั้งที่จริงๆก่อนหน้านี้เขาพยายามจะมาด้วยกันแต่โดนฉันไล่ไปบ้านตัวเองแล้วเพราะไม่อยากคุยด้วยเดี๋ยวมาทะเลาะกันให้พ่อแม่ต้องคิดมากอีก
แต่ถ้าถึงเวลาที่ต้องหย่ากันฉันจะเป็นคนบอกกับพวกท่านเอง เพียงแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันยังคงคาราคาซังอยู่เท่านั้น
"แล้ว..."
"ชาเหนื่อยมากเลย ขอไปนอนก่อนนะแม่ไม่ต้องเรียกกินข้าว เพราะชากินมาแล้ว" พูดจบฉันก็รีบเดินขึ้นบันไดไปบนห้องของตัวเองทันที ยิ่งอยู่คนเดียวความรู้สึกแย่ก็ยิ่งถาโถมเข้ามาไม่หยุด
มันคงเป็นกรรมของฉันจริงๆนั่นแหละที่ต้องมาร้องไห้เสียใจกับการใช้ชีวิตคู่แบบนี้ พระเจ้าคงลงโทษที่ฉันสร้างบาปเอาไว้และหลอกลวงใครต่อใครล่ะมั้ง
'ข้าแต่พระบิดา พระเจ้าผู้ทรงสถิตเหนือฟ้าและสวรรค์ ลูกต้
