การมาอยู่ในสวนผลไม้อีกที่หนึ่งของสิงห์ ทำให้เธอกับเขาแยกตัวออกมาจากครอบครัวโดยสิ้นเชิง เธอคิดถึงปาริมาจับใจ ถ้าอีกฝ่ายยังอยู่คงจะปลอบโยนให้เธอคลายจากความทุกข์ใจได้บ้าง
พิมาลินต้องทำงานทุกอย่างในบ้าน เธอทำจานเขาแตก ทำกับข้าวห่วยแตก และทำอะไรไม่เป็น บางวันเขาก็พูดจาแดกดันหาว่าเธองอมืองอเท้าขี้เกียจสันหลังยาว กินได้อยู่ได้ ก็ต้องทำงานได้ เธอจึงต้องไปทำงานในไร่ในสวนของเขาด้วย
คนไม่เคยลำบากมาก่อนยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อที่ซึมไปตามใบหน้า แสงแดดร้อนแรงทำให้เธอรู้สึกร้อนระอุและแสบผิวไปหมด
แต่การมาทำงานกับคนงานในสวนในไร่กับสิงห์ก็ทำให้เธอมีอาหารจากโรงครัวที่เขาทำเลี้ยงคนงานฟรี ดีกว่าต้องทำอาหารกินเอง ซึ่งเธอก็คงทำได้แค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับไข่ต้ม กินกับข้าวดิบบ้างแฉะบ้างประทังความหิว
พิมาลินเรียนรู้ที่จะเข้ากับคนอื่นให้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอต้องอดตาย เด็กสาวบอกตัวเองในใจ เมื่อก่อนเธอไม่เคยสนใจพวก
