“เป็นอะไรของเรา วิ่งหน้าตาแตกตื่นออกมาจากห้องนอนแบบนี้” เสียงเข้มดุของมารดาเลี้ยงทำให้คริมาเบรกจนตัวโก่ง เธอหอบหายใจระรัวยิ่งกว่าวิ่งสี่คูณร้อยอาจเพราะตกใจที่เห็นมารดาเลี้ยงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“คือว่า เอ่อ... คือวันนี้ครีมตื่นสายน่ะค่ะ”
“ตื่นสายอะไรกัน นี่มันเพิ่งหกโมงเช้าเองนะ”
“แต่เวลานี้ครีมต้องลุกมากวาดบ้านถูบ้านเตรียมอาหารแล้วก็ทำงานบ้านนี่คะ” เป็นเวลาปกติที่เธอกำลังหัวหมุน ถ้าตื่นสายและไม่ทำตามที่มารดาเลี้ยงสั่งได้โดนด่าโดนตีแน่ ๆ
“ทำตอนกลางวันก็ได้ ไปล้างหน้าล้างตากินข้าวต้มสิ ฉันซื้อมาฝาก”
“คะ?” คริมาหลุดเสียงคล้ายอุทานออกมาเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยินได้ฟัง มารดาเลี้ยงนี่น่ะซื้อข้าวต้มมาให้เธอกิน หลังจากบิดาเสียชีวิตเธอก็ต้องนำเงินเก็บมาใช้ และรับจ๊อบทำงานไปทั่วเพื่อให้มีเงินเรียนหนังสือ เพราะมารดาเลี้ยงที่อาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกันนอกจากจะไม่ให้เธอเรียนหนังสือแล้วยังไม่ส่งเ
