“เป็นอะไรคะ”
“นั่นสิเป็นอะไรดี” ปืนเองก็ถามกลับไป เขาไม่ได้กวนแต่เขาเองก็อยากรู้ว่าสำหรับเขาแล้วเป็นได้แค่ไหนสำหรับเธอ ไม่อยากหักหาญน้ำใจเพราะคิดว่าตัวเองก็อายุมากแล้ว เธอยังเด็ก อย่าให้เด็กมันด่าเอาได้ว่าเป็นเฒ่าหัวงู
ประโยคของเขาทำให้เธอกะพริบตาปริบ ๆ จะให้เธอตอบออกไปว่าอย่างไรดีล่ะ
“ถ้าครีมขอกลับไปอยู่บ้านได้ไหมคะ ครีมไม่อยากเป็นภาระของใครน่ะค่ะ”
“ได้สิ” ปืนพยักหน้าตอบตกลง เขาไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว โดยเฉพาะเด็กสาวที่เขาแอบชอบ การได้เห็นคนที่ชอบมีความสุข เขาก็พร้อมที่จะทำมันทุกอย่างเพื่อให้เธอได้เจอกับเรื่องราวดี ๆ ในชีวิตหลังจากนี้
“ไปกันเถอะ” เขาพาเธอกลับบ้านจริง ๆ ไม่มีการล่วงเกินหรือแวะที่ไหน นั่นทำให้คริมารู้สึกว่าขอบคุณปืนยิ่งนัก เขาเป็นคนดี ดีมากจนเธอรู้สึกมั่นคงปลอดภัยเสมอเมื่อได้อยู่กับเขา
“อยู่คนเดียวได้จริง ๆ นะ” เขาเอ่ยถามเมื่อมาส่งเธอที่บ้าน
“อยู่ได้ค่ะ”
“เฮียอยู่ข
