ตอนที่ 9
1108 คำ
“ไปฝากท้องที่โรงพยาบาลค่ะ”
บอกแล้วก็รีบเดินกลับไปขึ้นรถและขับออกไปทันที ปล่อยให้ป้าข้างบ้านยืนงงเป็นไก่ตาแตก ทั้งอยากรู้ ทั้งสงสัย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามใคร แม่ใหญ่นวลมีลูกสาวคนเดียวคือแม่ของกมลฉัตร ญาติพี่น้องก็ห่าง ๆ กันไป ย้ายไปอยู่ที่อื่นกันหมด แม่ใหญ่นวลก็ขยันทำงานอยู่ในสวนผัก ไม่ค่อยยุ่งเรื่องชาวบ้าน ป้าเล็กก็เลยไม่รู้ว่าจะไปถามใคร ได้แต่เก็บงำความสงสัยไว้ในใจ คงต้องรอให้ยายกับหลานกลับมาก่อน นางถึงจะหาวิธีเนียน ๆ เข้าไปถามให้รู้ความ
พอขึ้นมานั่งบนรถแล้วดึงประตูปิด ยายนวลก็หันไปยิ้มให้หลานสาว
“ไปบอกแบบนั้น อีเล็กมันคงอยากรู้อยากเห็น กว่าเราจะกลับมาจากโรงพยาบาล มันสิบ่อกแตกตายก่อนบ่”
แม่ใหญ่นวลกลัวว่าคนอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นอย่างป้าเล็กจะอกแตกตายก่อนที่ท่านกับหลานจะกลับมาให้นางได้ถามไถ่ กมลฉัตรหัวเราะ แล้วบอกกับยาย
“อยากรู้เรื่องชาวบ้านดีนัก ก็ให้อกแตกตายไปเลย”
“เดี๋ยวตอนเรากลับมาจากโรงพยาบาล มันคงหาวิธีเข้ามาในบ้านเรา แล้วก็มาทำทีเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม”
“ยายก็บอกเขาไปตามความจริงเลยว่าฉัตรท้องไม่มีพ่อ แต่ยายอย่าลืมบอกเขานะว่าไม่ต้องมาห่วงฉัตรหรอก ฉัตรท้องได้ ก็มีปัญญาเลี้ยงได้”
แม้เงินเก็บส่วนตัวของเธอจะไม่มาก เพราะเพิ่งทำงานได้ไม่กี่ปี แต่เงินชดเชยจากการที่พ่อกับแม่จากไปก็ได้มาไม่น้อย
แต่กมลฉัตรไม่คิดจะงอมืองอเท้าใช้เงินที่ได้มาจากความสูญเสียนี้อย่างเดียวหรอก เธอวางแผนเอาไว้แล้วว่า เธอจะเปิดคาเฟ่เล็ก ๆ และทำขนมส่งขาย เธอรู้ว่าหลายคนคงคัดค้าน และมองเธออย่างประหลาดใจ เพราะหมู่บ้านเล็ก ๆ แค่นี้ จะหาลูกค้ามาจากไหน แต่ไม่ว่าอย่างไรแล้ว การเริ่มทำก็ยังดีกว่าการอยู่เฉย ๆ เธอจะทำแค่พอตัว ลงทุนน้อย ๆ ก่อน หากพลาดมาจะได้ไม่บาดเจ็บหนัก
นอกจากการทำคาเฟ่แล้ว เธอยังมีแปลงผักหลังบ้าน เก็บไปขายที่ตลาดหมู่บ้านและตลาดของตำบลได้ ถ้าไม่อยากไปนั่งขายเองก็ส่งให้แม่ค้าเอาไปขายต่อ มันดูเป็นเรื่องเพ้อฝันของมนุษย์เงินเดือนที่คิดจะกลับมาอยู่บ้านนอก แต่ถ้าไม่เริ่มทำ ก็ไม่มีทางรู้เลยว่าเธอจะทำได้จริงไหม
หลังจากตรวจครรภ์ และฝากครรภ์กับคุณหมอที่โรงพยาบาลประจำอำเภอเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี ก่อนกลับบ้าน กมลฉัตรจึงพายายแวะกินก๋วยเตี๋ยวร้านที่อยู่ใกล้โรงพยาบาล
ระหว่างนั่งกินก๋วยเตี๋ยว บุคลากรของโรงพยาบาลหลายคนก็ออกมานั่งกินที่ก๋วยเตี๋ยวร้านเดียวกัน กมลฉัตรสังเกตว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมองมาที่เธอบ่อย ๆ เธอได้ยินคนที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวโต๊ะเดียวกันกับเขาเรียกเขาว่า ‘หมอวิน’
กมลฉัตรรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเขาอยู่บ้าง อาจเป็นเพราะเธอคงเห็นเขาเดินไปมาอยู่ในโรงพยาบาลตอนที่เธอไปนั่งรอฝากครรภ์ แล้วพอออกมาข้างนอกก็เจออีก เธอเลยคุ้นหน้าเท่านั้นเองมั้ง
พอกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้ว และเดินออกมาถึงรถที่จอดไว้ริมถนน คนที่เธอรู้สึกว่าคุ้นหน้าก็เดินตามมา
“ฉัตร”
กมลฉัตรหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ ยายนวลก็หันไปมองด้วย
ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินตามหญิงสาวมา ยิ้มอย่างเป็นมิตร และเอ่ยแนะนำตัว
“พี่วินครับ มาวิน ลูกหมอวินัยที่เคยอยู่หมู่บ้านเดียวกันไงครับ”
สองยายหลานใช้เวลาคิดตามสิ่งที่เขาบอกไม่นาน ก็พากันยิ้มออกมา
“พี่วิน ไม่ใช่สิ พี่หมอวิน ตั้งแต่คุณลุงหมอย้ายไป เราก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยนะคะ พี่หมอสบายดีไหมคะ”
“สบายดีครับ สวัสดีครับแม่ใหญ่นวล แม่ใหญ่สบายดีไหมครับ”
พอตอบคำถามหญิงสาวแล้ว หมอมาวินก็หันไปประนมมือไหว้ผู้สูงวัย เขายิ้มกระจ่างใส ภายใต้กรอบแว่นดวงตาเปล่งประกายอย่างคนใจดี
“สบายดีจ้า แล้วหมอวินัยกับคุณนายล่ะ ซำบายดีบ่”
“คุณพ่อคุณแม่สบายดีครับ ผมมาใช้ทุนที่นี่นะครับ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือ ฉัตรกับแม่ใหญ่บอกผมได้เลยครับ”
“ใจดีเหมือนพ่อเลยพ่อคุณเอ๊ย”
หมอมาวินยิ้มให้แม่ใหญ่นวลแล้วหันไปถามกมลฉัตร
“น้องฉัตรพาแม่ใหญ่มาหาหมอเหรอครับ”
“ฉัตรมาฝากครรภ์ค่ะ”
หมอมาวินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนโยนแล้วถามว่า
“พี่ไม่ได้ข่าวเลยว่าน้องฉัตรมีสามีแล้ว”
กมลฉัตรยิ้มแล้วส่ายหน้า
“ฉัตรไม่มีสามีค่ะ เพราะสามีฉัตรตายแล้วค่ะ”
ทั้งสามยืนพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันต่ออีกครู่หนึ่ง ก็ต้องแยกย้ายกันเพราะคนในโรงพยาบาลโทร. ตามหมอมาวิน
พอขึ้นมานั่งบนรถ แม่ใหญ่นวลก็ถามหลานสาว
“เราจะใช้มุกนี้กันใช่ไหม”
“มุกอะไรจ๊ะยาย”
“ก็มุกว่าผัวเอ็งตายแล้วไง ยายจะได้เอาไปตอบให้มันเหมือนกัน เผื่ออีเล็กมันมาถาม”
“ถ้างั้นก็เอามุกนี้แหละ ใครมาถามหาผัวฉัตร ยายก็บอกไปเลยว่าผัวมันตายแล้ว พอลูกโตขึ้น ฉัตรก็จะบอกเขาว่า ป๊ะป๋าของเขาไปสวรรค์แล้ว”
กมลฉัตรหันไปยิ้มให้ยายก่อนจะหันกลับมามองถนนตามเดิม และพูดต่อ
“ฉัตรจะแทนชื่อพ่อของลูกว่าป๊ะป๋า น่ารักดีไหมจ๊ะยาย”
“น่าฮักดีเด้ล่ะ สิเอิ้นมันว่าหยังกะเอิ้นไปโลด ในเมื่อมันตายแล้ว มันบ่มีสิทธิ์เลือกดอก”
พอแม่ใหญ่นวลบอกว่าน่ารักดี และจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะเพราะมันตายแล้ว มันไม่มีสิทธิ์เลือก กมลฉัตรจึงหันไปยิ้มให้ยาย แล้วทั้งสองก็พากันหัวเราะดังลั่นรถ
- ผู้เขียน
