ตาหวานจับมือลุงหมอพาเดินไปนั่งรอที่โซฟา แต่คราวนี้ พอไปส่งลุงหมอที่โซฟาแล้ว ตาหวานก็เดินกลับมาหาป๊ะป๋า
หมอมาวินมองตามเด็กน้อยแล้วยิ้มอ่อนโยน เรื่องที่ชาวบ้านเขาลือกันว่าตาหวานมีป๊ะป๋าแล้วเป็นเรื่องจริง และตอนนี้เด็กน้อยก็ติดป๊ะป๋าของเธอมาก
ป๊ะป๋าพาตาหวานออกไปรดน้ำต้นไม้หน้าร้าน หมอมาวินนั่งรอกาแฟเงียบ ๆ ที่โซฟา
“กาแฟได้แล้วค่ะ พี่หมอ”
หมอมาวินเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์ เขายิ้มอ่อนบางและพูดหยอกล้อ
“คนงานในวันนั้นคือป๊ะป๋าของตาหวานนี่เอง”
กมลฉัตรยิ้มแหย
“ค่ะ แสนเป็นพ่อของตาหวาน เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ มีอยู่ช่วงหนึ่งเกิดเรื่องเข้าใจกันผิดก็เลยห่าง ๆ กันไป พอปรับความเข้าใจกันแล้วก็เลยกลับมาเรียนรู้กันใหม่อีกครั้ง มาช่วยกันเลี้ยงลูกค่ะ แล้วก็… เราสองคนจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ค่ะ”
“พี่ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ อย่าลืมส่งการ์ดแต่งงานให้พี่ด้วยนะ”
“ได้เลยค่ะพี่หมอ ฉั
