“ป๊ะป๋าขา…”
เสียงใส ๆ ของนางฟ้าตัวน้อยราวกับเสียงระฆังช่วยชีวิต แสนกล้าหันไปยิ้มให้ลูกสาว แล้วรีบเดินไปหาเธอ
แม่ใหญ่นวลมาส่งเหลนที่ร้านแล้วก็บอกว่าบ่ายนี้จะไปร่วมงานบุญที่หมู่บ้านใกล้เคียง จะกลับดึกสักหน่อย วานให้แสนกล้าอยู่เป็นเพื่อนกมลฉัตรกับตาหวาน รอท่านกลับมาก่อน
แสนกล้าตกปากรับคำด้วยความเต็มใจ จะให้อยู่ดึกแค่ไหนเขาก็อยู่ได้ เขาอยากอยู่กับลูกเมียทั้งวันทั้งคืนเลยด้วยซ้ำ พอแม่ใหญ่นวลเดินกลับไปที่บ้าน แสนกล้าก็อุ้มลูกสาวไปยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์
“ตาหวานครับ ช่วยบอกหม่ามี้ให้หน่อยว่าป๊ะป๋ารักหม่ามี้มาก ๆ ป๊ะป๋าทำทุกอย่างเพื่อหม่ามี้นะ”
ตาหวานพยักหน้ารับ ยายหนูหันไปมองหม่ามี้แล้วบอก
“หม่ามี้ขา ป๊ะป๋าบอกว่า ป๊ะป๋ารักหม่ามี้ฉุด ๆ แล้วก็ แล้วก็…”
ตาหวานทำหน้าครุ่นคิด เมื่อกี้ป๊ะป๋าพูดว่ายังไงนะ พอจำไม่ได้ นึกไม่ออก ตาหวานก็หันมาถามป๊ะป๋า
“แล้วก็อะไรอีกนะคะ หนูจำไม่ได้แล้ว”
“แล้วก็ ป๊
