“แสน!” กมลฉัตรอยากจะทุบเขาสักตุบ ทำอะไรไม่ห่วงว่าแผลจะฉีก ไม่กลัวว่าลูกจะเห็น
“ฝันดีนะครับ เมียจ๋า”
แสนกล้ายิ้มกว้างเต็มใบหน้า เขายักคิ้วอย่างอารมณ์ดี กมลฉัตรส่ายหน้าระอาใจ พอแผลเริ่มหายดี พอเริ่มมีกำลังวังชา เขาก็เริ่มหาเศษหาเลยกับเธอบ่อย ๆ แล้วเธอก็ไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกับเขา เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บตัว แล้วแผลก็จะไม่หายสักที
กมลฉัตรปิดไฟในห้อง แล้วเดินไปเอนกายลงนอนข้างลูกสาว ตาหวานขยับตัวเข้าหาหม่ามี้ ยายหนูยังไม่หลับ เธอกระซิบกระซาบบอกหม่ามี้
“หม่ามี้ขา หนูอยากให้ป๊ะป๋าอยู่กับเรา หนูไม่อยากให้ป๊ะป๋าไปไหน”
“ป๊ะป๋าไม่ไปไหนหรอกค่ะ”
“ป๊ะป๋าจะไม่กลับฉะหวันใช่ไหมคะ”
“ไม่ค่ะ ป๊ะป๋าจะอยู่กับเรา”
“แต่ป๊ะป๋าบอกว่าอีกหน่อยหม่ามี้ก็จะไล่ป๊ะป๋ากลับไปอยู่กับปู่จ๋า”
กมลฉัตรถอนหายใจบางเบา เธอมองขึ้นไปบนเตียง นึกอยากจะหยิกเขาสักที โทษฐานเสี้ยมลูกมาทำให้เธอลำบากใจ
“ถ้าป๊ะป๋าหายแล้วก็ต้องกลับไป
