“เดาข้อสอบแบบนี้ เธอตกแน่นอน เพราะเธอเดาผิด ฉันรักเธอ... รักมาตั้งนานแล้ว แต่ที่ไม่จีบ ไม่บอกรัก เพราะกลัวว่าเธอจะหายจากชีวิตฉันไป ฉันกลัวไม่มีเธออยู่ในชีวิต รู้ไหมว่าที่ฉันลาออกจากงานก็เพราะเธอ กรุงเทพฯ ที่ไม่มีเธอ ไม่น่าอยู่สักนิดเลย… กมลฉัตร”
แสนกล้าก้มลงไปประทับจูบปากอิ่มอีกครั้ง คราวนี้เว้าวอนอ่อนหวานและเรียกร้องอยู่ในที ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วกายสาวอย่างสำรวจตรวจตรา และดูเหมือนกว่ากมลฉัตรจะยินยอมให้เขาได้แตะต้องเธอตามแต่ใจ
กมลฉัตรทอดถอนใจบางเบา เธอแหงนเงยหน้ารับจูบด้วยความเต็มใจ สองมือเกาะบ่ากว้างไว้แน่น และจิกกำแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามอารมณ์สาวที่ถูกปลุกเร้าให้รู้สึกไปกับเขาทีละนิดจนตอนนี้เกินจะยับยั้งชั่งใจแล้ว
ไม่ใช่แต่เขาหรอกที่กลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิต เธอเองก็กลัวว่าเขาจะหายไปจากชีวิตเธอเช่นกัน เธอถึงยอมอยู่ในสถานะเพื่อนตลอดมา เพราะอย่างน้อยตำแหน่งเพื่อนสนิทของเขา ก็ไม่มีใครมาแย่งไ
