“มองอะไรนักหนา เดี๋ยวฉันก็ควักลูกตาแกทิ้งหรอก”
“ก็ไม่ได้เจอตั้งสามปีกว่า ขอมองให้เต็มตาหน่อยไม่ได้เหรอ”
กมลฉัตรถอนหายใจแรง เธอเปิดเครื่องชงกาแฟ ประเดิมแก้วแรกของร้านในวันใหม่ที่ส่อเค้าความวุ่นวายแต่เช้า
“กาแฟดำ น้ำตาลหนึ่งช้อนใช่ไหม”
“เธอรู้ใจฉันที่สุดแล้วล่ะ”
กมลฉัตรมองค้อนคนปากแตก
“ว่าแต่ ทำไมพ่อกำนันถึงกระทืบแกหนักขนาดนี้ล่ะ”
แสนกล้าถอนหายใจยืดยาว
“พ่อบอกว่าดีแค่ไหนแล้ว ที่ไม่ตัดฉันออกจากกองมรดกหรือตัดพ่อตัดลูกกันไปเลย เพราะทำเธอท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ปล่อยให้หลานของพ่อกลายเป็นลูกไม่มีพ่อมาตั้งสามปี ปล่อยให้เธอโดนนินทาว่าร้าย เลี้ยงลูกคนเดียว พ่อด่าว่าฉันเป็นผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ”
“แล้วแกไม่ได้บอกพ่อเหรอ ว่าฉันไม่ได้บอกแกว่าฉันท้อง”
“บอกแล้ว แต่พ่อว่าฉันไม่มีความพยายามมากพอ ซึ่งฉันคิดว่ามันจริงอย่างที่พ่อว่านั่นแหละ ถ้าฉันพยายามมากกว่านี้ ฉันน่าจะรู้ว่าเธอท้องตั้งแต่ลูกยังไม่ค
