บทที่ 91 ป่าไม้ลวงตาคร่าชีวิต
กุนไท่ฝืนร่างกายของตนเองยืนอย่างมั่งคง เขาเชื่อมั่นว่าแม้จะโดนข่มเหงรังแกแต่ก็สามารถกลับมาจัดการอีกฝ่ายได้ เขาไม่ได้พ่ายแพ้เพราะนี่ไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า สายตาของกุนไท่เต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชั่ง นี่เป็นน้อยครั้งมากที่เขาจะรู้สึกเคียดแค้นผู้อื่นได้ขนาดนี้!
“ถ้าอย่างนั้นก็จงนึกเสียใจซะ! ที่นี่มีกฎห้ามฆ่ากันก็จริง แม้เจ้าจะไม่ถึงตาย! แต่เจ้าจะไม่ได้บ่มเพาะอีกตลอดชีวิต!”
ปิงติงกล่าวด้วยความบ้าคลั่งก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ มันชี้นิ้วมาที่กุนไท่พร้อมกับปรากฏแสงที่นิ้ว แล้วปล่อยเส้นแสงสีขาวออกมาโดยพลัน
วิชาระดับชนชั้นสูง ขั้นกลาง! ดัชนีทะลวงเมฆาขยี้ปฐพี!
เส้นแสงสีขาวนวลเป็นประกาย ถูกปล่อยออกมาจากนิ้วชี้ที่หยาบช้าของมัน พลังดัชนีทะลวงพุ่งผ่านอากาศออกไป มีผู้ฝึกยุทธสตรีบางส่วนที่ปิดตาลงด้วยความหวาดกลัว เพราะภาพที่จิ
