บทที่ 92 ของขวัญพบหน้ากันครั้งแรก
ในใจของกุนไท่นั้นคิดสงสัยในตัวตนของอีกฝ่ายอย่างมาก เหตุใดชายชราผู้นี้ถึงได้ถูกขังอยู่ในป่าแห่งนี้ได้? เขาเป็นใครกันแน่? แม้จะสงสัยแต่กุนไท่ก็รู้ว่าไม่สมควรที่จะถามออกไป หากอีกฝ่ายอยากจะบอกก็ต้องรอถึงเวลาที่เหมาะสม!
“ข้าจะปกป้องบริเวณแห่งนี้ไว้เพื่อไม่ให้สัตว์อสูรเข้ามา!”
ผู้อาวุโสโต่งกล่าวพร้อมกับอันตรธานหายไป
กุนไท่พยายามติดต่อกับกุนหยู แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบรับเลยแม้แต่น้อย เขาทั้งกังวลและสงสัย แต่ก็พยายามคิดในแง่ดีเอาไว้ ชายหนุ่มเลิกคิดเกี่ยวกับพี่ชายของตน ก่อนจะหยิบแก่นปีศาจกลืนกินชีวิตออกมาตรวจสอบ
ออร่าแห่งความตายที่อัดแน่นภายในนั้น มันทำให้กุนไท่รู้สึกขยะแขยงอย่างมาก เขาสังเกตุดูแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เป็นประโยชน์สำหรับเขาได้ สำหรับสมาคมชาวยุทธนั้น สมาชิกที่ทำผลงานได้ดีจะได้รับกันทุกคน มันถือว่าไม่ได้หายากหรือมีค่าแต่อย่างใด เขาตัดสินใจท
