EP.9 ภาพบาดตา![หล่อรวยสายเปย์💸]
1055 คำ
"ทำเหี้ยอะไรกันอยู่เนี่ย"
"เฮ้ยยย มันเป็นอุบัติเหตุ"
"อุบัติเหตุ..."
"กูจะช่วยน้องตัวเล็กเอาเสื้อมึงไปแขวนให้"
"เด็กนี่ไม่ได้ชื่อตัวเล็ก ชื่อโมบาย"
"แล้วทำไมมึงยังเรียกว่าน้องหนูได้เลย ฮ่าๆ"
โมบายรีบลุกขึ้นยืนจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับเยินเดินไปบอกกล่าวกับโค้ก "หนูจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วนะคะ รับรองได้ว่าผ้าของพี่เรียบสวยงามแน่นอน"
"เสร็จธุระแล้วใช่ไหม"
"คะ..."
"ออกไปได้แล้ว"
"ถ้าพี่มีอะไรให้หนูช่วยอีก..."
"พี่บอกว่าให้ออกไปได้แล้วไง"
"ค่ะ"
โต้มมมม!!
ทันทีที่สาวน้อยเดินย่างก้าวพ้นจากห้อง โค้กปิดประตูกระแทกอัดกับลมจนผมยาวสลวยของโมบายปลิวพริ้วไสว เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เห็นเขาหงุดหงิด โดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิดหรือเปล่า
เวลาทุ่มตรง
ตึก ตึก ตึก
'ชา~ลาาา ลั๊น'
เสียงฮัมเพลงของโมบาย เนื่องจากนอนไม่หลับจึงเดินไปปากซอยเพื่อเข้าร้านสะดวกซื้อหอบหิ้วมาม่ากับน้ำอัดลมกระป๋องกลับมา แต่ในระหว่างที่กำลังจะเลี้ยวเข้า อพาร์ทเมนท์ ก็มองเห็นรถหรูที่คุ้นเคยจอดอยู่ริมข้างไฟด้านในสว่างเจิดจ้า "พี่โค้ก..."
เสียงตัวเล็กพูดแผ่วแต่ขณะที่ยิ้มร่าเริงอารมณ์ดีก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าเขากำลังจูบประกบดูดปากกับสาวสวยในชุดนักศึกษา ทว่า..ภายในใจเต้นสั่นมันสะอึกรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
แต่ก็คงทำได้เพียงแค่รู้สึก...
หลายวันผ่านไป
ห้างสรรพสินค้า
กอบัวชวนโมบายมากินชาบูเพราะเห็นป้ายลดราคาครึ่งนึง ซึ่งเป็นร้านหรูหราในห้าง แต่สุดท้าย..ปรากฏว่าป้ายลดราคาจำกัดต่อวันทำให้ต้องจ่ายราคาเต็ม
"ทำไงดีเงินไม่พอ" กอบัวกระซิบโมบาย "ตัวหนังสือบอกว่ามีจำนวนจำกัดก็เล็กมากมองแทบไม่เห็น รู้อย่างนี้ไปกินข้าวขาหมูดีกว่า"
"ใจเย็นก่อนนะ เดี๋ยวฉันโอน"
"เธอมีเงินเหรอไหนบอกว่าเดือนนี้เงินเดือนของแม่เลื่อนจ่ายจะต้องเก็บเงินไว้สำรองใช้เดินทางมาเรียนมหาวิทยาลัย"
"ตอนนี้มันฉุกเฉินนี่นา พนักงานยืนรอแล้ว"
สายตาคนรอบข้างต่างจับจ้องที่โต๊ะของโมบายกับกอบัว สองสาวในชุดนักศึกษา เมื่อพนักงานยืนรอหลายนาทีเพราะทั้งคู่มีเงินไม่พอจ่ายค่าอาหาร จึงเป็นที่น่าจับตามอง
"นี่ครับ ผมขอจ่ายเป็นบัตรเครดิตนะ" แล้วเจ้าชายขี่ม้าขาวก็ปรากฏตัวเดินเข้ามาวางบัตรเครดิตลงบนถาดเช็กบิลให้กับพนักงาน
"พี่เจฟ!" โมบายเรียกชื่อ
"บังเอิญจังเลยนะ พี่ก็มากินร้านนี้"
"สวัสดีค่ะพี่เจฟยินดีที่ได้พบเจอนะคะ"
"ทำไมต้องพูดอะไรที่เป็นทางการ...นึกว่าเราสนิทกันแล้วซะอีก หืมมม"
ใบหน้าหล่อเหลาของเขาคล้ายกับลูกครึ่ง ใครเห็นก็ต้องเหลียวมอง
กอบัวอึ้งกับสถานการณ์ทำตัวไม่ถูก จนกระทั่งโมบายแนะนำให้รู้จักกัน
ตึก ตึก ตึก
นอกจากจะจ่ายค่าอาหารให้ยังพามาซื้อเครื่องสำอางในเคาน์เตอร์แบรนด์ชั้นดัง กอบัวถือถุงสวยหรูหราอย่างมีความสุข
"ขอบคุณมากนะคะพี่เจฟ" กอบัวพูด "ที่พาพวกเรามาเปิดโลกใหม่ ลำพังฐานะทางบ้านคงไม่มีปัญญาซื้ออะไรแบบนี้ ลิปสติกที่นี่ดี๊ดี"
"ไม่เป็นไรครับ"
"หล่อรวยสปอร์ต สายเปย์สุดๆ!"
"ถือว่าเป็นการทำความรู้จักและสร้างมิตรภาพใหม่ น้องกอบัวเป็นเพื่อนของน้องโมบาย พี่เต็มใจให้"
หลังจากส่งเพื่อนสาวคนสนิทอย่างกอบัวขึ้นแท็กซี่ โมบายก็หันหน้ามาหาเจฟพร้อมกับยกมือไหว้ "ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ พี่เสียเงินเยอะเลย เกรงใจจัง"
"บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ฮ่าๆ อย่าคิดมาก"
"ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวสิ วันนี้อาจารย์ยกเลิกคลาสเรียนพี่เบื่อไม่รู้จะไปไหน เราไปร้องเพลงที่ห้องคาราโอเกะที่เคยไปดีไหม ที่นี่เรากันครั้งแรกไง"
โมบายตัดสินใจอยู่สักพัก แต่เมื่อนึกถึงรสชาติอาหารที่นั่นก็อยากกินขึ้นมา ถ้าไปร้องคาราโอเกะคั่นเวลา ก็คงไม่ต้องเสียค่าอาหารมื้อเย็น ประหยัดได้อีกวัน
คาราโอเกะ คาราคาซัง
ครั้งนี้ตัวเล็กไม่ได้มาเพื่อกินอาหารอย่างเดียวเพราะพึ่งอิ่ม จึงคว้าไมค์กดหมายเลขร้องเพลง แถมยังเต้นเล็กน้อยเพื่อให้กระเพาะย่อยโดยมีเจฟนั่งจิบเหล้าจ้อมมองตาไม่กะพริบ
เสียงแจ้งเตือนข้อความเจฟก็ดังต่อเนื่อง
ไลน์กรุ๊ป
(ชิน : วันนี้เจอกันที่คลับเดิม กูนัดสาวไว้)
(เพื่อน 1 : จัดไป)
(เพื่อน 2 : ได้ แต่กูไปช้านิดนึงนะ)
(โค้ก : วันนี้กูขอตัวนะ รู้สึกไม่ค่อยสบาย เพิ่งกินยาพาราไปสองเม็ด อยากพักผ่อน)
เจฟ เลื่อนอ่านข้อความ แต่ไม่ได้ตอบกลับ ด้วยนิสัยที่ขี้สงสัยของชินจึงรีบถาม
(ชิน : @เจฟ ทำไมมึงอ่านแล้วไม่ตอบ? อยู่ไหนทำอะไร)
(เจฟ : อยู่ร้านคาราโอเกะเดิม วันนี้ได้ห้องมุมอย่างกว้าง แอร์เย็นฉ่ำเลย {แนบซิดีโอ})
เจฟ กดบันทึกคลิปของโมบายในชุดนักศึกษารัดรูปสวยงาม กำลังร้องเพลงแถมเต้นน่ารัก
(ชิน : เชี่ยยย มึงอยู่กับน้องโมบายผู้หญิงของไอ้โค้ก?! เหรอไอ้ไอ้เจฟ)
(เจฟ : กูถามไอ้โค้กแล้ว มันบอกเองว่าเป็นแค่เด็กที่เช่าอยู่อพาร์ทเมนท์ของยาย ไม่ใช่ผู้หญิงของมันสัก)
(ชิน @โค้ก ไอ้ห่านี่ก็อ่านแล้วไม่ตอบ?)
พอจบเพลง โมบายก็เหนื่อยหอบ นั่งลงริมข้างยกดื่มน้ำส้มคั้นสด เจฟปรบมือเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยชมความน่ารัก โมบายส่งยิ้มหวานด้วยความเป็นมิตรไมตรี
สิบห้านาทีต่อมา
แกร๊ก
เสียงประตูเปิดเข้ามา แน่นอนว่าคงไม่ใช่พนักงาน เพราะถ้าหากจะสั่งอาหารหรือเรียกเช็กบิลต้องกดกริ่ง เจฟรีบวางแก้วเหล้าที่ถือลงบนโต๊ะกลมพร้อมกับพูดเสียงดัง "ไอ้โค้ก มึงมาได้ยังไง..ไหนบอกว่าป่วย? ขับรถหรือเหาะมาเนี่ย"
- ผู้เขียน
