EP.8 งานเสริม [เดี๋ยวพี่ช่วย💕]ตอนสำคัญ📌
1051 คำ
แกร๊ก
ประตูเปิดออกทุกคนจ้องมองเป็นตาเดียว ชินรีบทักทาย "ไอ้เจฟ! มึงมาเที่ยวที่นี่ด้วยเหรอ"
"พวกมึงจะมาไม่ชวนกูเลยนะ"
"มันกะทันหัน ฮ่าๆ"
"อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาไอ้พวกเหี้ย"
"มาถึงก็กัดเลยนะ มึงเป็นหมาหรือไง"
สายตาโค้กต้องมองโมบายที่เดินตามหลัง
"ทำไมหายไปนานจัง" โค้กถามโมบาย
"กูเจอน้องหลงทางอยู่ข้างนอก" เจฟตอบแทน
"แล้วมึงพามาส่งถูกห้องได้ยังไง"
"น้องตัวเล็กบอกว่ามากับคนชื่อโค้ก อธิบายรูปร่างหน้าตาอย่างกับเทพบุตรลอยลงมาจากฟากฟ้า กูคิดว่าเป็นมึงแน่นอน เลยเข้าไปในกรุ๊ปไลน์เห็นพวกมึงส่งโลเคชันห้องนี้เลยพามาดู"
โมบายเดินกลับเอาหมานั่งเก้าอี้โซฟาตรงที่เดิม เจฟ ก็เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มแก๊งของโค้กกับชิน เพียงแค่วันนี้ไม่ได้นัดกันมา ก่อนจะพูดคุยสนทนาปกติ
"เด็กมึงเหรอ?" เจฟถามโค้ก
"เปล่า น้องโมบายเช่าอยู่อพาร์ทเมนท์ของยายกู แล้วก็อยู่ห้องติดกับกู เลยพามาเที่ยว"
"ถ้าอย่างนั้น...ต่อจากไปนี้ สงสัยกูต้องเทียวไปเที่ยวหามึงบ่อยๆ แล้ว ฮ่าๆ"
"มึงบอกไม่ชอบแถมนั้นเพราะรถติด"
"กูเปลี่ยนใจแล้วไง อยากไปบ่อยๆ"
ขณะที่เจฟพูดกับเพื่อน สายตาดันจ้องมองโมบายที่ยกน้ำอัดลมดื่ม เหมือนว่าเธอจะน่ารักจนทำให้ใครต่อใครสนใจ สักพักโค้กก็พากลับ
บนรถ
"เจอไอ้เจฟได้ยังไง" โค้กถาม "ถ้าหลงทางทำไมไม่โทรหาพี่ เบอร์ก็ให้ไปแล้วนี่"
"หนูเห็นว่าพี่สนุกอยู่กับเพื่อนไม่อยากรบกวนอีกอย่างบังเอิญเดินชนกับพี่เจฟพอดีค่ะ"
"ไอ้เจฟเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจ อย่าอยู่ใกล้มัน""
"เขาก็ดูเป็นคนดีนี่คะ"
"เลิกเชื่อคนง่ายสักทีได้ไหม ต่อจากนี้ไป..หนูเชื่อแค่พี่คนเดียวก็พอ"
โมบายพยักหน้าไม่อยากต่อล้อต่อเถียง ทั้งคู่เดินทางกลับมาถึง อพาร์ทเมนท์ ศรีแสวงเหาะ เดินขึ้นลิฟต์แล้วแยกย้ายกัน
วันเสาร์
ห้องหมายเลข 8
"ช่วงที่แม่ไม่อยู่ดื้อหรือเปล่าโมบาย" พ่อเข้าเวรแต่เช้าตรู่ ซึ่งวันนี้แม่เข้าโรงงานในช่วงบ่ายจึงมีเวลาพูดคุยกับลูกสาว มองตัวเล็กนั่งกดโทรศัพท์มือถือ "แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปคืนเพื่อนที่ให้ยืมเงินมาซื้อมือถือ"
"หนูว่าจะหางานพิเศษทำค่ะแม่"
"เฮ้อออ เราก็ไม่น่าไปซื้อของแพงขนาดนั้น"
"เพื่อนหนูใจดีไม่ว่าหรอกค่ะ"
"กว่าจะผ่อนหมดต้องใช้เวลาไง อีกอย่างถ้าจะหางานเสริมก็อย่าให้กระทบการเรียนเข้าใจไหม"
"ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูดูแลตัวเองได้ ส่วนเงินค่าใช้จ่ายไปมหาวิทยาลัยหนูก็เก็บสะสมเอาไว้ วันไหนไม่มีเรียนช่วงบ่ายก็กลับมากินมาม่ากับไข่เจียวที่ห้อง ประหยัดไปอีก"
โมบายประหยัดอดออมเป็นนิสัย เนื่องจากเห็นพ่อกับแม่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ แบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายบ้าง ผู้เป็นแม่มีนิสัยไม่เซ้าซี้แถมเชื่อใจลูกสาวมากเพราะเป็นเด็กดี จึงไม่ซักไซ้ถามต่อเอาความ
เวลาบ่ายสองโมง
อิ๊ด อิ๊ด อิ๊ด
เสียงชิงช้าแกว่งไปมาเนื่องจากด้านหลังของอพาร์ทเม้นท์มีสนามเด็กเล่นเก่าเอาไว้ให้นั่งพักรับลม โมบายกำลังคิดถึงงานเสริมที่พอจะทำได้เพื่อไม่ให้กระทบกับการเรียน เพียงครู่เดียว..เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ตรงเข้ามา
"เหม่ออะไร" ปรากฏว่าเป็นโค้ก
"ก็เรื่องเดิมค่ะ เรื่องเงิน แต่หนูไม่อยากได้จากพี่แล้วนะคะ หนูรู้สึกเกรงใจมาก คิดว่ากำลังจะหางานพิเศษเสริมทำ"
"รับจ้างรีดผ้าดีไหม ซึ่งปกติพี่จะส่งไปที่ร้านปากซอย แต่ถ้าหนูรับทำพี่ก็จะจ้าง"
"จริงหรือคะ?!! ดีจังเลย รับจ้างรีดผ้าให้พี่เพื่อเอาเงินมาใช้หนี้พี่อีกที ฮ่าๆ ตลกจัง แต่อย่างน้อยก็ได้ตอบแทนพี่บ้าง"
"หนูเป็นเด็กดีจังเลยนะ"
ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มรูปหล่อยืนริมข้างยกมือขึ้นมาลูบผมยาวสลวยจ้องมองด้วยแววตาชวนเพ้อฝัน น้ำเสียงนุ่มบอกกล่าว "เรื่องโทรศัพท์อย่าคิดมาก ตอนนี้ดูแลชีวิตตัวเองให้ดีก่อนเถอะครับ พี่รวย..ยังไม่ร้อนเงินตอนนี้"
ตัวเล็กจ้องมองพร้อมกับส่งยิ้มหวาน เขากลายเป็นผู้ชายในอุดมคติ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้ใจสั่น ทั้งคู่พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันและกัน จนกระทั่งแยกย้ายกันกลับเข้าห้อง
วันต่อมา
โมบายรับเสื้อผ้าชุดนักศึกษาของโค้กนำมารีดให้อย่างเรียบร้อย หลังจากเลิกเรียนก็เคาะประตูห้องเพื่อจะนำไปเก็บให้ แต่พอเปิดออกปรากฏว่าเจอกับเพื่อนสนิทอีกคนอย่างเจฟ
"เข้ามาก่อนสิครับตัวเล็ก" เจฟพูดสุภาพ
"พี่โค้กไปไหนหรือคะ"
"ออกไปซื้อที่ห้างของนิดหน่อยเดี๋ยวมันก็กลับมา ว่าแต่น้องมาทำอะไรที่นี่"
"หนูรับจ้างพิเศษรีดเสื้อผ้าให้พี่โค้กค่ะ ถ้างั้นขอนำไปเก็บในตู้เสื้อผ้าก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวพี่ช่วยนะ"
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ"
ชายหนุ่มเหมือนจะอยากชิดใกล้ รีบเข้ามาจับไม้แขวนเสื้อที่ตัวเล็กถือเอาไว้ เกิดเหตุการณ์แย่งชิงเพราะโมบายเกรงใจ จึงพยายามดึงกลับ แต่เจฟก็ยังยืนกราน "ให้พี่ช่วยเถอะ"
"เป็นไรจริงๆ ค่ะพี่เจฟ" โมบายไม่ยอมปล่อย
"ตัวเล็กอย่าดื้อสิ"
"พะ พี่คะ เดี๋ยวหนูแขวนเอง"
"แค่เดินมาก็เหนื่อยแล้ว ให้พี่ช่วยดีกว่า"
"เป็นไรหรอกค่ะหนูไม่เหนื่อย..อักกก!"
ด้วยแรงกระชากลากถู ทำให้โมบายเซถอยจนกระทั่งล้มตึงลงบนเตียงฟูกหนากระเด้งกระดอนโดยที่มีคนตัวสูงอย่างเจฟคร่อมอยู่ด้านบน สองสายตาปะทะกันทันทีในท่าควบประกบ
แกร๊ก
ประตูห้องเปิดออกไม่มีการส่งสัญญาณเคาะเรียกคงเพราะคนที่เข้ามาเป็นเจ้าของห้อง
.
.
"ไอ้โค้ก..."
- ผู้เขียน
