EP.7 แฟนกัน? [คาราโอเกะ คาราคาซัง🎤]ตอนสำคัญ📌
966 คำ
"เหลืออยู่ในสต๊อกเครื่องสุดท้ายพอดีค่ะ"
"รูดบัตรนะครับ"
"เชิญคุณลูกค้าหน้าเคาน์เตอร์เลยค่ะ"
โมบายนิ่งสนิทเหมือนชีวิตถูกกดหยุดเวลา โทรศัพท์มือถือที่แพงที่สุดในร้านราคาเฉียดแสนแล้วเมื่อไหร่เธอจะเก็บเงินก้อนนี้คืนเขาได้ ตัวเล็กมองไปรอบกาย สายตาผู้หญิงมองจ้องโค้กอย่างไม่ลดละ ก็เขาทั้งหล่อทั้งเท่แถมดูรวยขนาดนี้ ใครบ้างล่ะจะไม่ชอบ
วันเสาร์
อพาร์ทเมนท์ ศรีแสวงเหาะ
"ห้องโมบายน่ารักดีนะเนี่ย" กอบัวเพื่อนสาวคนสนิทเดินทางมาเที่ยวเล่นเป็นครั้งแรก ทั้งคู่เคยเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมที่ต่างจังหวัดด้วยกัน พอย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยก็สอบเข้าคณะที่เดียวกันได้
"ฉันตกแต่งเองกับมือเลยนะ"
"แต่พ่อกับแม่ของเธอยังไม่หยุดทำงานหนักอีก..ใช่ไหม"
"เหมือนเดิม เฮ้อออ"
"แล้วจะบอกที่มาของโทรศัพท์มือถือหรูหราเครื่องนี้ได้หรือยัง ทำไมต้องโกหกพ่อแม่ว่ายืมเงินเพื่อนมาผ่อน แล้วจะชดใช้คืนไหวเหรอ"
"มีพี่ใจดีเขาให้ยืมเงิน ที่จริงอยากได้เครื่องราคาถูกกว่านี้แต่ว่าเขาก็ไม่ยอม บอกว่ามันใช้ได้นาน คุ้มค่ากว่ามาก"
"อยากจะเห็นพี่ใจดีคนนั้นแล้วล่ะสิ ช่วงนี้เธอพูดถึงบ่อยมาก แน่ใจนะไม่ได้เป็นแฟนกัน"
"บ้าาาา! มะ ไม่ใช่สักหน่อย"
ใครจะอาจเอื้อมผู้ชายหล่อสุดฮอตอย่างเขาได้ล่ะ แม้ความสัมพันธ์นี้จะเลยเถิดไปไกลแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นสอดใส่ ซึ่งแน่นอนว่าโมบายยังเห็นโค้กพาสาวกลับมาที่ห้องหลายครา แต่ตัวเธอเองก็รู้ว่า..ควรอยู่ตรงไหน ไม่มีสถานะที่สามารถไปก้าวก่ายเขาได้
เวลาสี่โมงเย็น
ด้านหน้าตึกอพาร์ทเมนท์
โมบายโบกมือให้เพื่อนซึ่งผู้เป็นพ่อมารับกลับไป ไม่นานรถหรูที่คุ้นเคยก็เล่นเข้ามาจอดเทียบเมื่อเปิดลดตกลงก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาทันที
"คืนนี้พ่อกับแม่กลับไหม" โค้กถาม
"ไม่กลับค่ะ พ่อเข้าเวรแทนเพื่อ นส่วนแม่ก็เข้าเวรแทนเพื่อนที่โรงงานเหมือนกัน"
"งั้นไปกับพี่"
"ไปไหนเหรอคะ"
"ไปหาอะไรอร่อยๆ ให้หนูกินไง"
แม้จะไม่รู้ถึงจุดหมายปลายทาง แต่ตัวเล็กก็เดินเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ มีเพียงโทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวที่พกติดตัวเท่านั้น
คาราโอเกะ คาราคาซัง
เดินทางมาถึงก็ต้องตกใจ เป็นเหมือนทาวน์เฮาส์ตึกหลายชั้น เมื่อผ่านเคาน์เตอร์ก็เป็นทางเดินขึ้นบันได
ทางคับแคบมีไฟสลัวคล้ายกับคลับแต่ก็ไม่ใช่
"ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนหรือคะ" โมบายถาม
"เพื่อนพี่นัดกันมาสังสรรค์ที่คาราโอเกะห้องVIP."
"คาราโอเกะที่ใช้ร้องเพลงใช่ไหมคะ"
"ใช่ แต่นี่เป็นห้องส่วนตัวไม่มีใครมารบกวนถ้าจะสั่งอาหารหรือเรียกพนักงานก็มีกริ่งให้กด"
"ว้าววว ไม่เคยมาสถานที่แบบนี้เลยค่ะ"
ทำให้ตัวเล็กตื่นเต้นอีกครั้ง เดินตามหลังผู้ชายตัวสูง ซึ่งหัวศีรษะของเธออยู่เพียงระดับหน้าอกของเขาเท่านั้น เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับแก๊งเดิมที่เคยสังสรรค์ในห้องของนอนของโค้ก แต่ก็มีผู้ชายบางคนที่ไม่คุ้นหน้ามาร่วมดื่มกินด้วยกัน
"ไอ้โค้ก มึงพาน้องมาสถานที่อโคจรทำไม" ชิน เพื่อนสนิทเอ่ยปากแซว "เห็นหวงนักหวงหนา"
"หุบปากไปเลยไอ้ห่า"
"ได้ข่าวว่าเพิ่งรูดบัตรซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้นี่นา"
"แล้วมันเป็นหนักส่วนไหนของมึง"
"ปกติไม่เห็นมึงเปย์ขนาดนี้ ฮ่าๆ"
"จะแดกเหล้าหรือว่าแดกตีนเลือกเอา"
เพื่อนในห้องพากันหัวเราะขบขันจากการแซวของสองหนุ่ม โมบายนั่งลงบนเก้าอี้โซฟายาวที่ล้อมเป็นวงกลม ที่ตรงหน้าเป็นโต๊ะกลมใสไว้สำหรับวางเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอาหารหลากหลายอีกทั้งไมโครโฟน
ง่ำๆ ง่ำๆ
โมบายกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยท่ามกลางสายตาทุกคนที่จดจ้อง ชินกระซิบกระซาบโค้ก "ปอบเข้าสิงน้องหรือเปล่าวะ มาถึงปากไม่หยุดขยับเลยเคี้ยวตลอด"
"น่ารักดีออก"
"กูไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่ามึงกำลังหลงเด็ก!"
"ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตกูให้มาก"
"ผู้หญิงต่อแถวกันเป็นขบวนมาตั้งนาน แต่มึงดันแทรกคิวให้น้องโมบายก่อน ไอ้คนลำเอียง! คนไม่ยุติธรรม ไร้จรรยาบรรณเพลย์บอย"
"มึงก็พูดซะให้กูดูแย่เลยนะ ฮ่าๆ"
กินอิ่มจนจุก โมบายขอตัวเดินไปเข้าห้องน้ำด้านนอก ขณะทำธุระเสร็จสรรพกลับมาดันหลงทาง เงินเข้าออกด้านซ้ายทะลุด้านขวาเพราะทุกห้องหน้าตาเหมือนกันหมด
ตึก!
'อักกกก'
ทางเลี้ยวตรงมุมไม่ทันมองว่าใครเดินสวนมาทำให้ร่างเล็กกระแทกกับผู้ชายตัวสูงจนกระเด็น มือหนาคว้าจับแขนเอาไว้ได้ทันก่อนจะเซล้ม
"ขอโทษนะครับ เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงนุ่มเอ่ยถามอย่างห่วงใย
"ไม่เป็นอะไรค่ะ หนูต้องขอโทษด้วยที่ไม่ระวัง"
"ทางเดินมันแคบครับ ฮ่าๆ"
"ขอตัวก่อนนะคะ"
"อย่าเพิ่งไปสิ"
ผู้ชายตัวสูงหน้าตาดียืนขวางเอาไว้ สายตาของเขาดูอบอุ่นละมุนใจ เสียงทุ้มถาม "เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ"
"หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ"
"น่ารักจัง ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย"
"ชื่อโมบายอายุสิบเก้าปีค่ะ"
"พี่ชื่อเจฟอายุยี่สิบสองปี ว่าแต่น้องตัวเล็กไม่เป็นอะไรแน่นะครับ"
"แน่ค่ะ หนูไม่เป็นอะไร ขอบคุณนะคะ"
"เป็นสักหน่อยไม่ได้เหรอ พี่อยากรับผิดชอบ"
"_______"
- ผู้เขียน
