“แต่แปลกตรงที่ เธอไม่ได้แต่งงานใหม่นะครับ เธอเป็นซิงเกิลมัม เธอบอกพี่เลี้ยงคนนั้นว่าพ่อของเด็กเกิดอุบัติเหตุ เสียชีวิต แต่ก็มีผู้ชายคนนึงมักจะมาเยี่ยมเธอบ่อยๆ ราวๆ สองถึงสามเดือนครั้งได้”
ประโยคที่ว่าเป็น ‘ซิงเกิลมัม’ ทำให้ไคลน์ถึงกับรู้สึกโล่งอกอย่างแปลกประหลาด ความรู้สึกหน่วงๆ คล้ายกับความหินที่ถ่วงอยู่ในหัวใจจู่ๆ ก็มลายหายไปเสียอย่างนั้น ทว่าวินาทีต่อมาไคลน์ก็รู้สึกโกรธมากขึ้นอยู่ดีเมื่อโรเบิร์ตบอกว่ามีผู้ชายเข้ามาพัวพันในชีวิตของหญิงสาว
“ลูกชายของเธอเรียกผู้ชายคนนั้นว่าลุงแพท...”
“แพท…เหรอ?”
ไคลน์ขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกสังหรณ์ใจและหงุดหงิดเพราะชื่อนี้จริงๆ อดคิดไม่ได้ว่าเขาช่างไม่ถูกโฉลกกับคนที่ชื่อแพทเอาเสียเลย
“ครับ”
“แล้วมีอะไรเพิ่มเติมไหม” ไคลน์ซักถาม และโรเบิร์ตก็ตอบได้อย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน
“เธอไม่ได้ใช้ชื่อว่า มนสิการด้วยนะครับ เธอใช้ชื่อว่า เมลานี รูสเวลล์ครับ”
“หือ?” พ่อ
