วันต่อมา
“ฉันจะส่งเมธเข้าโรงเรียน เธอเห็นว่ายังไง”
ไคลน์ถามความคิดเห็นมนสิการด้วยความอยากรู้ หลังจากที่ครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่นานหลายวันแล้ว มนสิการชะงักมือที่กำลังตักอาหารเช้าเข้าปาก เธอมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่นิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าแล้วตอบไคลน์ไปว่า “แต่ฉันว่าลูกยังเด็กไปนะคะ”
แต่ไคลน์ก็มีสีหน้าไม่เห็นด้วยเช่นเดียวกัน
“ตอนฉันอายุเท่านี้ จริงๆ ฉันก็ต้องเรียนแล้วนะ อาจจะเป็นดนตรีหรือศิลปะ” ไคลน์แย้งขึ้นจากประสบการณ์ของตนเอง บิดาของเขานั้นให้เขาเรียนตั้งแต่เขาเพิ่งสี่ขวบเช่นเดียวกัน ถึงตอนนั้นจะไม่ได้เรียนอะไรอย่างจริงจัง แต่ก็เริ่มจากการเรียนดนตรีและศิลปะควบคู่กันไป จนกระทั่งห้าขวบถึงเริ่มเรียนภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาที่สอง
“อย่าเอามาตรฐานคุณมาวัดลูกสิ” มนสิการมองค้อนอีกฝ่ายนิดๆ
ลูกของเธอไม่ควรจะถูกกดดันมากเกินไปนะ เมธควรจะได้ทำอะไรตามพัฒนาการสมวัยของเจ้าตัว จะได้ไม่ต้องรู้สึกกดดันหรือมันหนักหนาส
