“เธอติดต่อกับใครน่ะมน”
ไคลน์ถามด้วยความสงสัย หลังจากที่บังเอิญผ่านมาได้ยินมนสิการกำลังพูดคุยโทรศัพท์อยู่พอดี
“พี่ชายของฉันน่ะค่ะ พวกเขาเป็นห่วงฉันมาก” หญิงสาวตอบตามตรงไม่คิดจะปิดบังไคลน์
ช่วงนี้สัมพันธภาพระหว่างเธอกับไคลน์จะว่าดีขึ้นก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่จะว่าเลวร้ายมันก็ไม่ใช่ พวกเขายังคงเย็นชาใส่กันอยู่เหมือนเดิม แต่บรรยากาศของความมึนตึงกลับไม่ได้เข้มข้นดังเดิม ไคลน์ไม่ได้จ้องแต่จะหาเรื่องเธอนับตั้งแต่ว่าที่เขาเกือบเผลอทำร้ายร่างกายเธอนั่นแหละ และมนสิการก็ไม่คิดจะยั่วโมโหเขาเหมือนกันเพราะเธอไม่อยากเจ็บตัว
“เธออยากไปเยี่ยมพวกเขาไหมล่ะ”
ไคลน์ถามกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่กลับไม่มองหน้ามนสิการ เอาแต่มองไปทางด้านข้างเสียอย่างนั้น
“อยากสิคะ!” มนสิการตอบอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายแจ่มใจ “ฉันไม่ได้เจอหน้าพวกเขามาห้าปีแล้ว และเราก็เพิ่งติดต่อกันด้วย”
“งั้นเหรอ?” ไคลน์ถามด้วยคว
