หลังจากนั้นไคลน์ก็เดินทางกลับคฤหาสน์เพนเดิลตันในทันที ทว่าก่อนกลับยังคงสั่งการคนของเขาไม่ให้ถอยไปไหนและให้ซุ่มดูสถานการณ์คอยช่วยเหลือมาเรียส แม้ว่าเพื่อนของเขาจะมีพวกเงาคอยดูแลอยู่ก็ตามแต่เขาก็ไม่ไว้วางใจ
ไคลน์กอดผู้เป็นลูกชายแน่นแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่ออยู่บนรถ ขณะที่เด็กชายเมธัสเมื่อรู้สึกตัวแล้วก็ร้องไห้โฮใหญ่พลางกอดร่างของเขาแน่นและพร่ำบอกว่ากลัวมากแค่ไหน จนไคลน์ที่ได้ฟังยังอดรู้สึกเจ็บปวดใจตามไปด้วยไม่ได้ และได้แต่กอดปลอบให้ผู้เป็นลูกชายหายกลัวไปตลอดเส้นทางมุ่งกลับสู่คฤหาสน์เพนเดิลตัน
มนสิการผุดลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามา...
หญิงสาวผละจากโซฟาตัวนุ่มที่ผุดลุกผุดนั่งมากว่าชั่วโมงราวกับมันเป็นเตาร้อนๆ มากกว่าจะเป็นโซฟาหนังแสนนุ่มราคาแพง และทันทีที่เห็นไคลน์เดินเข้ามา ภายในอ้อมกอดของเขามีร่างเล็กๆ ของเด็กชายเมธัสซุกหน้ากับอกของเขา มนสิการถึงกับน้ำตาไหล มือไม้เย็นเฉี
