สองสัปดาห์ต่อมา
ประเทศไทย
มนพัทธ์ค่อยๆ เดินลากขากลับเข้าไปในห้องรับแขกเล็กๆ ของบ้านจงสถิตถ์ ปล่อยให้หลานชายคนเดียวของเขาวิ่งเล่นกับพี่ชายคนโตไปด้วยท่าทีสนุกสนาน ส่วนตัวเขาขอลาแล้ว...ไม่ไหว เขาเป็นนักการเงินไม่ใช่บอดี้การ์ดอย่างพี่ชาย ไม่ต้องมีร่างกายแข็งแรงจนวิ่งเล่นกับเด็กๆ ได้นานราวกับวิ่งแข่งมาราธอนก็ได้
และเมื่อเข้ามาภายในบ้าน มนพัทธ์ก็พบกับน้องสาวคนเล็กกำลังนั่งดูรายการทีวีที่กำลังฉายรายการทำอาหารด้วยท่าทีสนอกสนใจ มนพัทธ์ตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ อีกฝ่าย ฉวยเอาแก้วน้ำของมนสิการมาซดจนหมดไม่มีเหลือ ก่อนจะวางแก้วลงกับโต๊ะไม้เตี้ยๆ ตรงหน้าแล้วก็หันไปทางมารดาของเด็กชายเมธัส พูดพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เพราะความรู้สึกเหนื่อยว่า
“ลูกแกนี่มันดื้อจริงๆ นะยัยมน”
มนสิการหันไปทางพี่ชายคนรอง มองดูสภาพน่าอเนจอนาจของคนขี้เกียจออกกำลังกายแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ลูกมน ก็หลานพี่มุกด้วยนะคะ
