ไคลน์ถือถุงอาหารที่สั่งให้คนเป็นลูกน้องเตรียมเอาไว้ให้ตั้งแต่เช้าไว้ในมือ พลางกดกริ่งหน้าบ้านจงสถิตถ์ในเวลาเจ็ดโมงเช้า ไม่นานเขาก็เห็นมนสิการเดินออกมาเปิดประตูบ้านให้แก่เขา
ในเช้าวันหยุดเช่นนี้ ไคลน์แน่ใจว่าสมาชิกในบ้านหลังนั้นอยู่กันครบ เขาเองวนเวียนมาบ้านหลังนี้แทบทุกวันในช่วงที่มีเวลาว่าง ต้องยอมรับว่านับตั้งแต่มนสิการบอกว่าจะให้เริ่มศึกษากันใหม่ก็ผ่านมาราวๆ สองเดือนแล้ว ไคลน์ซึ่งกลายเป็นแขกประจำของบ้านนี้ก็หมั่นมาเยี่ยมหญิงสาวไม่ได้ขาด เว้นแต่ช่วงเวลาที่เขาต้องบินกลับไปอังกฤษเพื่อสะสางงานที่เร่งด่วนหรือสำคัญเท่านั้นที่เขาจะไม่มา
เดี๋ยวนี้ไคลน์แทบจะย้ายออฟฟิศของเขามาปักหลักที่ไทยเป็นการชั่วคราว และตอนนี้เขาก็ซื้อบ้านในหมู่บ้านเดียวกันกับมนสิการเอาไว้แล้วเพื่อสะดวกต่อการเดินทาง เนื่องจากโรงแรมเดอ มาเรียน่าที่เขาพักนั้นแม้จะสะดวกสบายกว่ากลับไกลจากบ้านจงสถิตถ์ไปหน่อย
“มนหน้าซีดนะ เป็นอะ
