อินหลางยืนนิ่งงันราวกับตนเป็นรูปปั้น เพราะคำพูดด้านในมันทำให้เขารู้สึกเจ็บจุกที่กลางใจนัก สองขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะก้าวต่อ เพราะรู้สึกเหมือนมันหนักอึ้งยากเกินจะขยับ
‘นางไม่ได้เต็มใจแต่งกับข้าจริง ๆ’
ใช่… สิ่งที่มู่ตันหยงกล่าวกับคนสนิทคือ นางมิได้พึงใจแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินฟู่อินโหว ทุกอย่างเป็นเพราะเบื้องบนสั่งมา
“นายท่านอย่าลืมว่าคราแรกท่านก็ไม่ได้อยากแต่งกับนางนะขอรับ เพียงแค่คำพูดเหล่านี้ ไม่อาจตัดสินความรู้สึกที่แท้จริงได้ สิ่งที่ฮูหยินเอ่ยมันอาจตีความเป็นอย่างอื่นนะขอรับ” เว่ยซารีบเตือนผู้เป็นนาย เพราะเกรงจะใช้แต่อารมณ์ตัดสิน
“เจ้าก็ได้ยิน นางบอกเองว่าไม่ได้เต็มใจ”
“นายท่านก็ไม่เต็มใจมิใช่หรือขอรับ” เกาหยางรีบเอ่ย ผู้เป็นนายจึงหันมามองตาขวาง หากอยู่ที่เรือนตนเอง เขาคงยกขาเตะอีกฝ่ายไปแล้ว แต่นี่เกรงคนด้านในจะได้ยินจึงเฉยไว้
“ก่อนแต่งฮูหยินอาจจะไม่ได้เต็มใจก็จริง ทว่
