อินหลางยืนมองภรรยาตัวน้อยของตนอย่างไม่เชื่อสายตา
“ไยเจ้าต้องลงไม้ลงมือ ทำตัวเป็นสตรีป่าเถื่อนเช่นนี้”
“ก็นางไม่รู้จักเจียม กล้ามายั่วยวนสามีผู้อื่นทั้งที่ขอมาอาศัยอยู่แท้ ๆ ข้าหรืออุตส่าห์ใจดี ยอมให้เอาบิดาที่ป่วยมารักษาที่นี่ แต่เจ้ากลับคิดลักลอบเป็นชู้กับสามีข้ากระนั้นหรือ”
“เปล่านะเจ้าคะฮูหยิน ข้าน้อยไม่ได้ทำเช่นนั้น” ไป่ฮวารีบคุกเข่า พร้อมกับส่ายศีรษะเป็นพัลวัน
“ยังจะกล้าเถียง! เจ้า!” ตันหยงก้าวเข้าไปหาอีก ทว่าผู้เป็นสามีขยับเข้ามาขวางเอาไว้ก่อน “นี่ท่านปกป้องมัน”
“มู่ตันหยง! เจ้าคิดว่าข้าเป็นบุรุษมักมากกระนั้นหรือ ถึงได้คิดว่าข้าจะมีอะไรกับหญิงอื่น” อินหลางคำรามใส่หน้า แววตาเขาดูเหมือนจะผิดหวังมาก จากนั้นเขาก็หันไปหาผู้ที่นั่งคุกเข่า ก่อนจะยื่นมือออกไปประคองไหล่ไป่ฮวาให้ขยับขึ้นอย่างอ่อนโยน
“ลุกขึ้น เจ้าอย่าได้ยอมก้มหัวให้กับสิ่งที่ตนไม่ได้ทำเป็นอันขาด เจ้าไ
