อินหลางหันมาหาภรรยาของตนพร้อมกับจับไหล่นางให้เผชิญหน้ากัน เพราะตันหยงนางนิ่งจนเขานึกกลัว เกรงนางจะต้องมนต์อะไรสักอย่างถึงได้ชะงักงันไม่พูดจา
“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอข้าคุยกับนางสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ท่านพี่ไม่ต้องกังวล” สิ้นคำนางก็ก้าวเท้าเข้าไปหาไป่ฮวา ทว่าสามีกลับรั้งแขนไว้เพราะความเป็นห่วง
“ข้าไม่เคยคิดทำร้ายฮูหยิน หากท่านไม่วางใจก็ไปยืนเฝ้าได้เจ้าค่ะ” ไป่ฮวาเอ่ย ก่อนจะเดินนำไปที่สวนให้ห่างผู้คนสักนิด
ตันหยงก็เดินตามมาติด ๆ มีอินหลางตามมาด้วย แต่พอเขาเข้าใกล้เกินไปทั้งคู่ก็หันมามองหน้า เขาเลยต้องถอยออกมา
เมื่อห่างผู้คนตันหยงก็เอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงเบา
“เจ้ารู้เรื่องบทประพันธ์ ‘น้ำค้างในหอจันทรา’ ได้เยี่ยงไร”
ก่อนหน้านี้ไป่ฮวามองอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ ทว่าเมื่อได้ยินคำถาม นางก็เผยยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าคือผู้แต่งบทประพันธ์นี้ หากนับเวลาจากปัจจุบันถึงยามนี้ก็ห้าปีแล้ว”
ตั
