กระเป๋ารองเท้าราคาแพงที่เขาเคยซื้อให้หญิงสาวเลือกที่จะไม่หยิบมันไปด้วยสักชิ้น แต่สมุดบัญชีที่เขานำเงินเข้าฝากให้เธอทุกเดือน เธอตัดสินใจหยิบไปด้วยเพราะนั่นควรจะเป็นของลูก ลำพังตัวเองปุณณดาไม่เคยคิดกลัว แต่พอมีอีกหนึ่งชีวิตเธอก็เริ่มห่วง... ห่วงตั้งแต่ยังไม่ได้เจอหน้ากัน คิดถึงลูกขึ้นมาหัวใจของคนเป็นแม่ก็มีพลังอย่างบอกไม่ถูก
“แม่ขอโทษที่ดูแลหนูไม่ดี นับจากนี้ไปแม่สัญญาว่าแม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด... แม่รักหนูนะลูก”
ทันทีที่จัดเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อย ปุณณดาก็ถือกระเป๋าลงมา ขณะนี้เวลาเกือบสามทุ่มแล้ว แต่เธอไม่อาจทนอยู่ที่นี่ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว
“คุณปอย” ฉลวยเดินออกมาจากในครัว หลังจากดูแลความเรียบร้อยแล้ว
“นั่นกระเป๋า... คุณปอยจะไปไหนคะ” คนถามสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ปอยจะไปอยู่ที่อื่นค่ะ”
“แต่นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะ”
ฉลวยรับเงินเดือนจากนรวีร์ก็จริง แต่นางเป็นห่วงและสงสารปุณณดาจับใจ แม้จะไม่รู้ว
