ในบ่วงมาร

EP. 15

เธอไล่สายตามองไปรอบ ๆ ห้อง กลิ่นอายความรักยังคงอยู่ ทว่าใจของเธอกลับไม่คงอยู่ที่นี่อีกแล้ว บ้านที่เป็นรังรักของเธอและเขามันเหมือนขุมนรกดี ๆ นี่เอง อยู่ไปก็รังแต่จะบั่นทอนหัวใจ นึกย้อนไปในวันวานแล้วน้ำตาร่วงราวกับฝนตก

‘หลับตาก่อนนะ... ห้ามขี้โกงพี่ด้วย’

เขาเช็คการมองเห็นของเธอที่ปิดผ้าคาดตาเอาไว้ จนแน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่สามารถเห็นทะลุผ้าหนาออกมาได้ น้ำเสียงนุ่มค่อยกระซิบชิดริมหู มือหนาทั้งสองข้างเกาะเกี่ยวอยู่ที่หัวไหล่มนเพื่อบังคับทิศทางไปยังสถานที่หนึ่งของบ้านหลังนี้ ที่สามีตั้งใจจะเซอร์ไพรส์คนเป็นภรรยา

‘ถึงหรือยังคะ’

หญิงสาววาดมือไปข้างหน้าด้วยกลัวจะชนข้าวของ เธอกับเขาเพิ่งแต่งงานกัน เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้เพียงสามวันเท่านั้น ข้าวของของแต่ละคนรวมถึงของที่ซื้อมาเพื่อการตกแต่งจึงยังวางระเกะระกะอยู่ แม้สามีจะบอกให้เธอวางใจ แต่เธอก็ยังระมัดระวัง

‘ถึงแล้ว ๆ ปอยยืนอยู่นิ่ง ๆก่อนนะ’ เขาผละออกจากหญิงสาวไปเล็กน้อย พร้อมกับเปิดเครื่องบันทึกภาพเคลื่อนไหวไว้เป็นความทรงจำ

‘เอาล่ะเปิดตาได้เลย ค่อย ๆ เปิดนะ’

มือบางยกขึ้นแกะผ้าคาดตาออก เธอถึงกับยกมือขึ้นปิดปากกลั้นความดีใจไว้สุดเสียง เมื่อสามีตกแต่งห้องลูกน้อยได้น่ารักเสียจนเธอเห็นยังอดทึ่งไม่ได้

‘ปอยชอบไหม’ คนถูกถามพยักหน้าน้ำตารื้น เธอโผเข้ากอดเขาไว้แน่น

‘พี่วีร์ชอบเซอร์ไพรส์ปอยอยู่เรื่อยเลย ห้องนี้ปอยพยายามเปิดมาหลายวันแล้วแต่หากุญแจเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ก็ไหนบอกว่าจะให้ช่างมาทำประตูใหม่ยังไงล่ะคะ’ คนพูดน้ำเสียงเครือเล็กน้อยด้วยความปิติยินดี

‘นี่ไงสิ่งที่ปอยตามหา’ เขาลูกกุญแจในมือ

‘พี่วีร์น่ะ’ มือบางทุบลงที่แผงอกของสามีเบา ๆ แต่ก็ถูกเขารวบมือเอาไว้ ก่อนจะบรรจงมอบจูบที่หน้าผากมนแผ่วเบา

‘พี่วีร์เซอร์ไพรส์ปอยเก่ง ส่วนปอยจะทำอะไรสักนิดสักหน่อยพี่วีร์ก็จับได้ตลอดเลย’

‘อยากเซอร์ไพรส์พี่ใช่ไหม’ คนถูกถามพยักหน้ายอมรับ

‘งั้นก็มีลูกให้พี่สิ... สองคนหรือสามคนดี สามคนดีไหม พี่ไหวนะ... ปอยไหวไหม’ คนถามส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ ทำเอาเจ้าสาวป้ายแดงถึงกับหน้าแดงปลั่งด้วยความเขินอาย

‘ถ้าไม่ตอบ พี่จะคิดเสียว่าปอยตกลงอยู่ที่สามคนนะ’

‘พี่วีร์น่ะ’

‘พี่อยากมีลูก ครอบครัวเราจะได้สมบูรณ์... มีลูกให้พี่นะ’

เธอพยักหน้าตอบรับคำขอในวันนั้น ปุณณดายกมือขึ้นลูบท้องน้ำตาไหลพรากเมื่อนึกถึงตอนนี้ เธอมีลูกให้เขาแล้วแม้จะใช้เวลาถึงสี่ปีก็ตาม หญิงสาวรู้ว่าสองปีแรกเขาลุ้นทุกเดือนอย่างมีความหวัง ปีที่สามทั้งสองเริ่มหาหมอเพื่อขอคำปรึกษาและตรวจร่างกาย แต่คุณหมอยังยืนยันว่าเธอแข็งแรงและมีลูกด้วยวิธีธรรมชาติได้จึงอยากให้ลองก่อน หากไม่ประสบผลสำเร็จก็มาทำวิธีทางวิทยาศาสตร์ที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้ เมื่อเข้าสู่ปีที่สี่ที่เขาเข้ารับตำแหน่งรองประธานบริษัท นรวีร์แทบไม่มีเวลาเพราะต้องทำงานอย่างหนัก เขาคงลืมเรื่องนี้ไปอย่างคนหมดหวัง คนปล่อยให้ใจล่องลอยไปไกล กำลังคิดว่าที่ผ่านมาที่เขาหงุดหงิดใส่ ที่เขารำคาญ และเริ่มเปลี่ยนไปเพราะเขาเหนื่อย แต่ความจริงแล้วเขาก็แค่มีคนอื่นเท่านั้น สี่ปีที่อยู่กินฉันท์สามีภรรยาไม่มีความหมายเลย...

วันนี้นรวีร์ไม่เหลือความรักให้เธออีกต่อไปแล้ว เธอก็ควรหันกลับมารักตัวเองบ้าง จะอึดจะทนให้เขาผลักไสเหมือนหมูเหมือนหมาไปทำไม ลูกคือกำลังใจสำคัญ คิดได้อย่างนั้นหญิงสาวก็หยิบนมในแก้วที่ฉลวยจัดการรินไว้ให้ขึ้นดื่มจนหมด หลายวันหลายมื้อมานี้เธอทำร้ายลูกลงไปโดยไม่ตั้งใจ หมดจากนมก็หันมาทางข้าวต้ม แม้จะรู้สึกเหม็นและขมปากไปหมด แต่เธอก็ต้องฝืนกิน เพราะหนทางข้างหน้าไม่อาจรู้ได้ว่าต้องพบเจอกับอะไร สามวันมานี้เธอเฝ้าแต่คิดและทบทวนถึงเรื่องราวในอดีตที่หอมหวาน แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อปัจจุบันมันขมยิ่งกว่าบอระเพ็ดทั้งสวน ข้าวต้มพร่องไปเยอะพอควร และตามด้วยน้ำส้มอีกแก้ว มันอาจจะอิ่มท้องไปได้อีกสองสามวัน แต่เธอจะไม่ให้มันเป็นเช่นนั้นอีก

ปุณณดาลุกขึ้นยืนส่องตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัว หลายวันมานี้เธอหมดน้ำตาไปเท่าไหร่ หัวใจบอบช้ำหนักจนเกินจะเยียวยา ด้วยคำว่ารักคำเดียว... รักคนที่เขาไม่รัก รักคนที่เขาหมดใจ ต่อให้รั้งเขาไว้ได้ ใจของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่เธอแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรอีก

มือบางวาบทาบลงบนหน้าท้อง หากเขาต้องการอิสรภาพเธอก็พร้อมจะให้ แต่ผู้ชายเลว ๆ คนนั้นจะไม่มีวันได้รู้ว่าเธอมีสิ่งสำคัญและมีค่ายิ่งกว่าอะไรบนโลกใบนี้ในท้องของเธอเด็ดขาด นรวีร์เลวเกินกว่าที่จะเป็นพ่อของลูกและสามีของเธอ

กระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบถูกหยิบลงมาจากหลังตู้เสื้อผ้าบิวท์อิน เสื้อผ้าน้อยชิ้นที่มีอยู่ในตู้ทุกตัวถูกนำมาพับลงกระเป๋าทีละตัวด้วยใจที่เลื่อนลอย ของใช้อีกเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะเธอเลือกใช้สกินแคร์เท่าที่จำเป็น และเครื่องสำอางก็มีนับชิ้นได้